Kinderdroom

‘Ik ben ook joods’, hoopte Zwaantje het goed te maken.

Maria hief haar hand, die vast zat aan transparante slangen gevuld met donkerrood bloed, en liet die weer zwaar neervallen, ten teken dat het in orde was.

‘Mijn eigenlijke naam is Miriam. Ik ben nog wat van streek. Sorry.’

Tegenover Zwaantje zat een grote, Antilliaanse vrouw rechtop in bed. Zij lichtte de metalen deksel van de ziekenhuismaaltijd en kreunde van teleurstelling. Ze plaatste de deksel terug, schoof de bedtafel opzij en stapte uit bed. Halverwege de gang was een telefoon.

‘Ja, het is Jacqueline hier. Ja, ik mag uit bed. Zeg, vraag jij aan mijn man of hij straks wat te eten mee wil nemen. Iets lekkers, een beetje pittig graag, Bedankt, hoor. Dag.’

Zwaantje en Maria bekeken het bord kleurloze eten. Gekookte kip met aardappelen en verkookte bloemkool. Jacqueline kwam terug op zaal. Alle vrouwen in bed keken haar vragend aan, hopend dat zij de reden van haar ziekenhuisopname zou onthullen.

‘Straks neemt mijn man eten mee. Eigenlijk zou hij zich laten steriliseren, want er zit maar dertien maanden verschil tussen onze twee kinderen. Ik hoefde van hem niet mee, want het zou poliklinisch gebeuren. Hij heeft het twee keer geprobeerd. Twee keer is hij naar het ziekenhuis gegaan en twee keer is mijn man terug naar huis gekomen. Hij durfde niet!’ Alleen de vrouw in het bed rechts van Zwaantje lachte niet mee.

Joost was als eerste bezoeker gearriveerd. Hij merkte dat Zwaantje gespannen was.

‘Valt het een beetje mee, hier?’

‘Helemaal niet. De vrouwen zijn wel aardig, behalve zij van hiernaast. Het personeel is van een uitzendbureau. Ze weten niets.’

6