Kinderdroom

13

De tweede dag dat Zus op de middelbare school zat, vroeg de lerares Frans, die ook maatschappijleer gaf, welke woestijn kort geleden door Israël was bezet. Er rees een aantal vingers. Niet alleen van de joodse leerlingen, viel Zus op. Zij kende zeil ook het antwoord, maar zij aarzelde of zij haar vinger zou opsteken, onzeker als zij was om straks het verkeerde te gaan zeggen.

'Zus, zeg het maar.'

Ze wist om welke naam het ging, maar noemde de andere.

‘De Negev.'

‘Dat is wel een woestijn in de buurt, maar ik bedoelde de Sinaï.’

Er zakte een matglazen scherm in de vorm van een cylinder om haar heen. De rest van de les ging aan haar voorbij. In gedachten speelde ze simultaan een verbale wedstrijd tegen haar klasgenoten. Zij had aangetoond dat niet alle joodse mensen Israël als hun broekzak kennen. Ze wist niet wat zij daarmee had willen bewijzen, maar slaagde erin voor zichzelf een redenering te vinden die verklaarde waarom zij aan de drang om het foutieve antwoord te geven had toegegeven.

Na dit voorval kon Zus geen rechtstreeks gestelde vraag meer beantwoorden. Zelfs als iemand haar vroeg waar zij woonde, antwoordde zij met een wedervraag om tijd te winnen waarin zij een antwoord kon opstellen. Soms was de tussenliggende tijd niet genoeg en dan informeerde zij waarom de ander dat per se wilde weten. Als Zus al opmerkte dat haar gedrag bevreemding opwekte, dan was dat voor haar geen reden om toeschietelijker te worden. Naarstig zocht zij naar een houding, een persoon die zij kon verbeelden op ogenblikken dat zij zich geen raad wist met een situatie.

'7