Kinderdroom

zware tong zei ze dat ze wilde gaan liggen. Overal waren ondersteunende armen die haar naar de behandeltafel hielpen. Het bleek niet nodig om het geheugenwissende medicijn toe te dienen.

De gynaecoloog kon moeiteloos de eitjes aanprikken en in een slangetje opvangen. Elk eitje werd aan de laboratoriummedewerker overgedragen die de kwaliteit beoordeelde.

‘Nummer één goed... Nummer twee goed... Nummer drie matig...’

Zwaantje hield de telling na nummer vijftien niet meer bij. Het was wel onbeleefd tegenover de hardwerkende mensen om haar heen en tegenover Joost, die haar beide handen vasthield, maar zij sukkelde steeds even in slaap

Terwijl Zwaantje thee dronk in de verkoeverkamer, bracht Joost zaad in een bruin pillenpotje naar het laboratorium. Daarna liep hij naar de kamer waar Zwaantje met twee koppen koffie en Femke aan haarzijde lag bij te komen.

‘Hier is koffie voor je. Hoe ging het?'

'Het ging', zei Joost kortaf. ‘Wanneer mag je opstaan?’

‘Als de koffie op is.’

Gedurende de terugreis beklaagde Joost zich over het gebrek aan belangstelling voor het manlijk deel van het echtpaar. Alle aandacht richtte zich steeds op de vrouw, dat begreep hij ook wel. Over de enige fysieke bijdrage die de man aan de behandeling moest leveren, werd lacherig gedaan en dat vond hij vernederend.

Ze hadden zich verheugd op de twee dagen tussen de punctie en de terugplaatsing van de embiyo’s. Twee hele dagen zonder een batterij aan medicamenten die op vaste tijdstippen moesten worden ingenomen. Geen enkele prik, geen infuus meer, kortom helemaal gewoon. Ze waren vrij om te gaan en te staan waar zij wilden. iMaar ze kwamen tot niets. Joost en zij moesten

■70