Kinderdroom

benen trappelen, of barst in huilen uit. in de hoop dat ik dan weg mag. Dat is toch raar?’

‘De meeste vrouwen zien er behoorlijk tegenop, al schijnt het achteraf dan vaak wel mee te zijn gevallen. Je wordt goed verdoofd. En eventueel krijg je van de dokter een middel waardoor je de ingreep bewust meemaakt maar je je achteraf niets meer kunt herinneren. Dan bouw je geen angst op voor een mogelijke volgende keer. Het is jammer dat ik geen dienst heb wanneer je wordt gepuncteerd, maar ik zal het aan dokter Bloem doorgeven en Femke, die zal je wel bijstaan. Daar is zij heel goed in. ’

Zwaantjes nervositeit was door het gesprek afgenomen. Ze zou geen pijn voelen, dat was beloofd. Als Cora het zo kalm opnam, durfde zij ook deze stap weer te wagen.

Het verhaal dat Cora had overbracht, had indruk gemaakt op de andere mensen van het ivf-team. Femke en dokter Bloem gedroegen zich als zeelieden op een schip, die hadden gehoord dat er zware storm op til was, terwijl de patiënte niet zeeziek mocht worden.

Zwaantje, al half gerustgesteld omdat haar angst serieus werd genomen, giechelde, toen Joost zei dat het leek of iedereen oliejassen en zuidwesters droeg.

‘Ik ga je een verdoving geven', zei Femke in het uitkleed-kamertje.

Zwaantje knikte bereidwillig.

‘Het zal wel even zeer doen.'

Weer een knikje.

Femke richtte een dikke spuit met het metalen reservoir op Zwaantjes ontblote dijbeen en wierp deze er als een dartspeler in.

Blijf hier maar rustig zitten en geef maar een seintje, wanneer de verdoving begint te werken.'

Binnen een minuut zwaaide alles voor Zwaantjes ogen. Met

69