Kinderdroom

Precies drie weken na het eerste contact met dokter Bloem en exact vierendertig uur na een countdown-injectie om de eisprong in werking te zetten vond de punctie plaats. In de voorafgaande tijd waren Joost en zij twee tot drie keer per week naar het ziekenhuis gegaan, terwijl Zwaantje tussen door zich bij het plaatselijke ziekenhuis bloed liet afnemen. Zij zag tegen de punctie op, waarbij onder plaatselijke verdoving de follikels zouden worden doorgeprikt en de eitjes door een slangetje naar buiten gezogen om na inspectie te worden bevrucht.

In de achterbak van de auto lag een reageerbuisje met afgedraaid en ingevroren bloed, dat door die behandeling okergeel was gekleurd. Voordat de punctie zou plaatsvinden, moest er nog een laatste keer op de poli bloed worden geprikt en zou de intussen ontdooide inhoud van het buisje worden gecontroleerd. De gehele maandelijkse cyclus werd van buitenaf geregeld. Het onderdeel van haar lichaam dat hiervoor jaar in, jaar uit, zorgde, was tijdelijk uit zijn functie ontheven. Al die tijd was het prikken en geprikt worden. Gaandeweg had Zwaantje haar vrees voor de injectienaald verloren en zoveel onderzoeken ondergaan dat zij, als neveneffect, haar lichaam niet meer als haar onvervreemdbaar eigendom was gaan beschouwen.

De ontwikkeling van de eitjes was voorspoedig verlopen, zo bleek uit de proefecho’s. Wel had de arts laten doorschemeren dat een complicatie kon gaan optreden, omdat er veel grote eitjes waren.

Op aandringen van Joost had Zwaantje verteld dat zij erg tegen de punctie opzag. Cora, één van de verpleegkundigen, noodde hen mee naar de koffiekamer van het personeel en haalde thee.

‘Het is goed dat je dit zegt. Dan kunnen we er rekening mee houden.'

‘Hoezo rekening houden, het moet toch gebeuren? Ik kan me zo slecht beheersen, als ik bang ben. Dan ga ik met mijn

68