Kinderdroom

om zij niet meer meedeed. Het infuusje was weliswaar onzichtbaar onder haar winterjack, maar het leek haar te riskant om ermee te schaatsen. Het ding zat dag en nacht aan haar vast; bij elke beweging voelde zij het plastic slangetje over haar huid glijden. Ze wilde haar familie nog niet op de hoogte brengen van haar behandeling, omdat ze opzag tegen de belangstelling die dat bericht zou opwekken. Tegelijkertijd was het vervelend dat zij haar familie op die manier buitensloot, maar Zwaantje snakte naar een moment dat zij het hele gedoe uit haar hoofd kon zetten.

‘Omdat het de laatste les is, krijgen Michiel en Anneke een diploma uitgereikt, dus ik kan niet meedoen; ik ga hen van de kant af toejuichen.’

Flip begreep de verplichtingen van het stiefouderschap en geloofde zonder meer het leugentje om Zwaantjes bestwil.

Geroerd keek Zwaantje hoe de kinderen hard hun best deden om mee te komen met de rest van de groep. Bij Anneke, de jongste van de club, zaten haar korte, houten bootjes zo los. dat zij er eentje verloor zonder het op te merken. Op een schaats en een kaplaars maakte zij stoere schaatsbewegingen. Zwaantje mengde zich tussen de kinderen op het ijs. Even was zij bang dat ze zou uitglijden en dat er iets met het infuus zou gebeuren. Bij Anneke gekomen, bukte zij en verwijderde het andere bootje van haar voet. Michiel stond met naar binnen gezwikte voeten op zijn doorlopers. Terwijl de andere kinderen als jonge eendjes op het ijs kletterden, kloste hij er ongelukkig achteraan. Maar alle drie straalden zij van trots, toen de diploma’s werden uitgereikt.

‘Weet je, Zwaan', schreeuwde Anneke opgewonden boven het kindertumult uit, ‘het ging zo goed. dat ik niet één keer ben gevallen!'

En Michiel, die er niet op had gerekend een bewijs van zijn kunnen te krijgen wilde het diploma thuis boven zijn bed ophangen.

67