Kinderdroom

op het laatste kapje leeg. Bij Uitgeest vroeg Simon of ze er al bijna waren, bij het station Castricum werden herinneringen aan schoolreisjes opgehaald en voorbij Alkmaar keek moeder of de lucht al opklaarde, want zij zwoer erbij dat het weer op Texel altijd beter was dan op het vasteland.

'Breekt de lucht al? Kun je een lange broek uit het blauw knippen? Dan wordt het mooi weer.'

Zus keek braaf naar buiten, omhoog naar de lichtgrijze hemel. Op station Schagen stapte haar alles durvende zus Carry uit en zwaaide vanaf het perron haar familie in de trein-coupé gedag.

'Mama, mama, straks rijdt de trein zonder Car weg!'

Maar moeder lachte alleen maar. ook al zette de trein zich weer langzaam in beweging. Hoe kon mama. die zich anders altijd zorgen maakte, nu zo onbekommerd zijn? Altijd moesten zij direct naar huis bellen als ze later terug zou zijn dan mama verwachtte. Zus herinnerde zich levendig hoe kwaad moeder eens was. toen zijzelf te lang in het park was gebleven omdat zij haar bril, die ze op een duidelijke plek midden op het grasveld had gelegd, niet meer had kunnen terugvinden. Een bril was duur. ook al betaalde het ziekenfonds eraan mee. Laaiend stond moeder boven aan de trap te schreeuwen hoe Zus het in haar hoofd haalde om zonder bericht pas om halfzeven thuis te komen. Het donderde niet dat er in het park geen telefooncel stond. Dan had zij maar ergens moeten aanbellen om daar naar huis te telefoneren. Voor het eerst in haar leven moest Zus zonder eten naar bed. Moeder wilde haar niet meer zien.

Carry had ook slechte ogen. maar zij vertikte het om een bril te dragen. Nu was Car weg en moeder maakte zich niet eens druk.

Bij Anna Paulowna stapte zij vrolijk de coupé binnen. Toen pas begreep Zus dat Carry bij de vorige stop een wagon verder weer was ingestapt. Alleen Zus had, omdat zij de kleinste was, niets doorgehad.

62