Kinderdroom

11

Moeder had de bruine hutkoffer tevoorschijn gehaald. Hij was zo groot als een eenpersoonsbed. Vakkundig pakte zij spelletjes. linnengoed, kaplaarzen en verschoten zwempakken in. Als het in Amsterdam zou gaan regenen, zou niemand zich meer daarop kunnen kleden, want de hutkoffer deed er weken over om hun vakantiebestemming te bereiken. Moeder zat altijd in de rats of hij wel op tijd zou worden afgeleverd door de chauffeur van de roodneuzige vrachtauto die het plaatselijke transportbedrijfje bestierde. Pas daar. op Texel, zou Zus het merendeel van haar kledij terugvinden. Thuis lag de familie tussen de witte lakens, maar uit de hutkoffer toverde moeder elk jaar de zelfgemaakte lakenzakken met een Brabants ruitje in rosé. groen en melkchocoladebruin. Overal in het huis lagen spullen die alleen tevoorschijn kwamen als de zomervakantie naderde, zoals de badmintonrackets met een paar ingedeukte veertjes, die zelden werden gebruikt omdat het op Texel altijd te hard waaide.

De laatste dagen voor de zomer vakantie waren op school altijd rommelig. De kinderen mochten de hele dag spelen of tekenen met als gevolg dat iedereen zich verveelde. Zus en haar vriendinnen hingen over de aaneengeschoven schooltafels. Met haar vinger probeerde ze een vaste lijn te volgen langs de minieme, groene ruitjes in het tafelblad van formica.

‘Gaan jullie weer naar Texel?'

‘Natuurlijk. Wij gaan altijd. Vijf weken.'

'Is het niet saai om steeds naar dezelfde plek te gaan?'

Met verve verdedigde Zus de voordelen van Texel. Het was er vaker goed weer dan op het vasteland, heel mooie natuur en het was toch elk jaar anders. En niet duur.

60