Kinderdroom

hoek en hurkte bij Flip neer. Met een paar slagen van haar arm herstelde Carry vlug wat straten in het zand.

‘Ik ga weer. Zus moet voor het eten kunnen fietsen.'

De fietsles was voltooid. Zus had de bezorger van het Handelsblad. die ook bij hen een krant in de bus deed. weten te ontwijken. De kinderen hadden hem gegroet. Zus met een gezicht alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat zij op deze fiets op deze stoep reed. Carry was verdwenen, nadat zij Zus had laten beloven dat zij nog goed zou oefenen. Toen hij de hoek omsloeg, fietsbelde de krantenman beschaafd kort ter afscheid. Zus, die op dat ogenblik met beide benen naast de fiets stond, antwoordde bellend zo hard mogelijk als zij kon zonder een lamme duim te krijgen. Uit de donkerbruine zijtassen puilden de kranten zes dagen per week boven de rand uit en Zus wist dat Carry en Flip tot aan de volgende hoek van het huizenblok zouden meelopen om de bezorger te helpen zijn last te lossen.

De andere avondkrant van de familie De Vries was zo dun dat hij in een gelige briefenvelop paste. Zus wist nooit hoe laat en door wie die andere krant werd bezorgd. Ze mocht De Waarheid wel uit de dichtgevouwen omslag halen als zij het maar voorzichtig deed, want de enveloppen werden bewaard en aan de geheimzinnige bezorger teruggegeven. Soms had haar moeder er eentje dichtgeplakt. Die was dan zwaarder omdat er een paar muntstukjes inzaten, waardoor het voor iedereen op de wereld beter zou worden. Voor iedereen, ook voor Zus de Vries. Simon en Flip hadden een keer met potlood op de envelop over het geld gekrast en de afdruk liet geen twijfel over de inhoud; het was net zoveel als het zakgeld van alle De Vriesjes in een hele week.

In plaats van aan te bellen gaf Zus een zwiep aan een loszittende houten spijl in de buitendeur. De spijl ratelde en meteen

38