Kinderdroom

te komen, moest Zwaantje, die haar bril in bed niet droeg, doordringend naar de onleesbare button turen. Wel zag Zwaantje aan de contouren dat de vrouw onmiskenbaar zwanger was. De verpleegkundige had kennelijk Zwaantjes blik opgevangen.

‘Het is de eerste avond dat ik dit speciale uniform draag. Eerst paste ik nog in mijn gewone kloffie en leek het of ik de vorige avond had zitten schransen, maar het ging gewoon niet meer. Ik knapte eruit. Vind je het niet vervelend dat ik zwanger ben?’

Daar moest Zwaantje over nadenken. Zij meende dat er 'Monique' op het naambordje stond. Het werd dus niet gek gevonden als zij het vervelend vond dat een andere vrouw in verwachting was? Maar eigenlijk vond zij het wel best voor die Monique. Die leek er zo blij mee te zijn.

‘Nee, ik misgun het je niet.’

‘Weet je, het kan soms raar lopen. Mijn vriend en ik zijn op vakantie naar Brazilië geweest. Ontzettend spannend. Een wandeltocht in de jungle, kamperen in het oerwoud, dat soort dingen. De laatste dagen van de reis voelde ik mij niet zo lekker en dat gevoel bleef nog voortduren, ook nadat wij alweer wekenlang thuis waren. Toen het maar niet over ging, ben ik naar de dokter geweest. Ik dacht dat ik een exotisch virus had opgelopen. Bleek ik al vier maanden in verwachting te zijn! Het is zo oneerlijk verdeeld in de wereld, vind je niet? Jij en mijn collegaatje Anja willen dolgraag een kind en ik kom zo maar zwanger terug uit de bush.’

De wond genas langzaam. Na acht dagen mochten de hechtingen eruit. Zwaantje hees zich in haar eigen kleren en nam haar jas uit het smalle kledingkastje. Buiten scheen de zon. Onwennig liep zij op schoenen naar de lift, op weg naar de tuin van het ziekenhuis. Onderweg liep zij bijna tegen iemand aan. Ze verontschuldigde zich.

‘U hoeft niet zo bang te zijn. Ik doe u niets.’

34