Kinderdroom

loze herhalingen waarin haar buurvrouw al dagenlang was vervallen.

Grote afwezige was Zwaantjes moeder, die niet eenmaal naar het ziekenhuis kwam, maar Zwaantje miste haar niet echt. In het verleden had Zwaantje haar moeder op gezette tijden in vertrouwen genomen, maar moeders reactie was steeds even onvoorspelbaar als teleurstellend geweest. Zij slaagden er niet in de goede toon vinden en Zwaantje had het opgegeven te hopen dat het contact in de toekomst soepeler zou verlopen.

Zij herwon aan kracht door alle blijken van medeleven. Elke dag kwam er post; ze kreeg een bloemkooloor van de langdurige telefoongesprekken. Ze onderv ond zoveel steun van anderen, dat zij Joost, die altijd maar weer opdaagde, probeerde te troosten. Het was Zwaantje die steeds door iedereen werd opgekrikt, niet Joost. Hij moest zijn tijd verdelen tussen het ziekenhuis, zijn twee kinderen, zijn gevulde agenda en ook nog ’s avonds laat telefonische verslagen uitbrengen aan iedereen die overdag had geprobeerd Zwaantje in het ziekenhuis te bellen, maar de ingesprekstoon had gekregen. Dat hij ook verdriet zou kunnen hebben, kwam bij niemand op. Hij moest zich maar troosten met zijn kinderen Michiel en Anneke.

Zwaantje was telefonisch in gesprek met haar zus Carry. Aan de achtergrondgeluiden bij Carry thuis hoorde Zwaantje dat Li-na uit school was gekomen.

‘Lientje komt net binnen. Ik moet ophangen. Zusje.'

Zwaantje legde neer. Ze wreef haar oor, dat door het lange gesprek pijnlijk aanvoelde. Ze nam een tissue uit de nieuwe doos die Joost had meegebracht en snoot haar neus. Het verdriet was deze dagen tot in haar tenen gekropen. Juist dankzij de weldadige belangstelling kon zij het in volle omvang verdragen. Ze veegde juist haar ogen af, toen een verpleegkundige de brede kamerdeur openzwaaide.

Zwaantje had haar wel vaker gezien. Om achter haar naam

33