Kinderdroom

hield zij gelijke tred met Simon, totdat een veter losraakte en zij de schoen met moeite aan haar voet kon meeslepen. Zij wilde hem juist vragen de veter voor haar te strikken, toen hij iets zei. Zus had hem niet verstaan.

‘Je weet toch dat je vandaag niet mag lachen', zei Simon.

Het was waar, Zus kon zich niet herinneren Simon vandaag te hebben zien lachen. Haar verlangen om voor groot te worden aangezien gaf een impuls om naast Simon te komen hobbelen. Ze keek schuin tegen hem op, hopende dat hij dan zou begrijpen dat zij verlangde naar een uitleg van zijn opmerking. Ze nam zich voor goed op te letten om niet te vergeten wat haar broer haar zou gaan zeggen.

Maar Simon beende voort. Ze staken de Beethovenstraat over bij de winkel van De Gruyter. Zus wachtte naast Simon tot hij het veilig genoeg vond om de zebra over te steken. Zus kon de versgemalen koffielucht uit De Gruyter duidelijk ruiken, totdat de geur zomaar wegwoei. Simon stond nog steeds niet in oversteekhouding. Kort draaide Zus haar hoofd over haar schouder naar achteren en zag de glazen deur met de koperen duwstang. Het goudgeel van het koper glansde in het licht van de ochtendzon. Door de ruiten zag zij de betegelde muren met afbeeldingen van koffieplantages, die hoog achter de toonbank oprezen. Daar staarde zij naar als zij op haar moeder moest wachten tot die het pakje van een half pond gemalen roodmerk had afgerekend en de koffie in één van de twee bodemloze boodschappentassen was verdwenen,

Simon was al halverwege de vluchtheuvel. Op een holletje voegde Zus zich bij hem. Nog altijd zwijgend liepen de kinderen verder, langs het reisbureau waar mama de treinkaartjes voor hun vakantie ophaalde, en langs apotheker Horowitz waar je alleen durfde te fluisteren als je er binnen was. Het duurde tot Noachs donkere snoepwinkeltje voordat Simon sprak.

'Weet je dan niet wat voor dag het is?’

Zus dacht na. Ze wist dat het soms woensdag w'as, of zon-

24