Kinderdroom

3

Sinds Zus van de lagere school af was, noemde zij haar moeder nooit meer ‘mama'. Zij vond dat haar moeder het recht op deze aanspreektitel had verloren. Een ouder bij de voornaam noemen stond voor een moderne verstandhouding tussen ouders en kinderen en de naamswisseling was trouwens verder onopgemerkt gebleven. Voor Zus was het een opluchting het intieme woord te hebben afschaft, omdat daardoor naar haar idee ook de afstandelijkheid in de verhouding tussen hen beiden tot uitdrukking kwam. Haar moeder noemde haar dochter toch ook bij naam.

Desondanks bleef het in Zus’ oren onplezierig klinken, die voornaam. Het suggereerde niet alleen gelijkwaardigheid, maar ook een vriendschappelijkheid, terwijl die er niet was. Zij wist dat de onzekerheid daarover in haar stem doorklonk en zij besefte dat haar moeder het hoorde. En als Zus het al zou hebben gewild, dan was zij toch niet bij machte haar intonatie te veranderen.

Alleen wanneer zij op een echt antwoord van haar moeder hoopte, gebruikte zij het woord ‘mam’. Kort en gesloten. In tegenstelling tot ‘ma’, vond Zus, dat door zijn open einde zoveel zeurderiger klonk.

‘Mam, ik heb een herinnering over vader en oom Jaap die mij door een erkerraam in een benedenverdieping ergens naar binnen tilden. Binnen in de kamer stond een ander iemand die mij aanpakte, lachend. Tot mijn verbazing stond er een bed in die kamer en jij lag daarin, ook lachend. Het huis stond aan een kade. Ik zou de woning nu niet meer kunnen aanwijzen, maar wel het huizenblok. Ik begreep het niet. Wat is dat voor een herinnering?’

Moeder glimlachte.

15