Kinderdroom

had uitgekozen, was natuurlijk niet leverbaar geweest. Het zou erom spannen wat het eerste zou komen: het kind of de commode. Zwaantje had het liefst willen wachten met het aanschaffen van alle benodigdheden tot na de geboorte van hun kind. Maar dat was Joost toch te ver gegaan. Hij wilde na al die tijd eindelijk kunnen toegeven aan de babyritis, het koortsachtig verlangen om alles te weten te komen over de noodzakelijke, handige en overbodige spullen die een baby nodig heeft. En dan een keuze te maken wat te kopen.

Het was Joost die ervoor had gezorgd dat er een wieg in huis kwam en dat er luierhemdjes werden aangeschaft. Zwaantjes ideeën reikten niet verder dan het kind zelf. Van haar mocht de baby de eerste dagen gewoon in de foetushouding blijven, in een warme doek gewikkeld. Dicht tegen haar aan. Zij kon zich niet voorstellen wat een baby allemaal nodig had.

Joost stopte navelbandjes en priegelige lapjes textiel waar mouwtjes aanzaten in de koffer. Ook Kims deken verdween erin. Verder gebeurde er niets. Dagen verstreken in trage rust.

Bij de post lag een uitnodiging van het andere ziekenhuis waar zij zich hadden laten inschrijven voor een ivf-behande-Üng.

‘Die hebben we niet meer nodig’, riep Zwaantje naar Joost, die met Michiel en Anneke in de keuken postzegels aan het afweken was. Maar zij legde de brief toch onderop bij de papieren over de aanstaande bevalling.

Na het middageten vertrokken zij met elkaar naar haar zus Carry en nichtje Lien.

Vlak voordat zij na een gezellige, maar vermoeiende middag aan tafel wilden gaan... Het leek wel een wee!

Zwaantje vertelde het aan Joost en Carry. Kort overlegden zij. Ze zouden nog niets zeggen tegen de drie rondrennende kinderen en gewoon blijven tot het tijd werd om Michiel en Anneke terug te brengen.

105