Kinderdroom

‘Verdomd, je hebt gelijk.’

Zwaantjes inspanningen waren geslaagd. Een kwart eeuw nachtmerries en gedwongen gedachten hadden dan toch ertoe geleid dat er dankzij de oorlog een verwantschap tussen hen beiden bestond. Ze dacht dat zij haar moeder had bijgebeend.

Ze zocht oogcontact, wachtend of er van moeders zijde herkenning zou volgen.

‘Wil je nog koffie?’

Ze glimlachte toegeeflijk. Moeder stond erom bekend dat zij haar gevoelens goed onder controle had. Ze moest nog even geduld hebben.

‘Graag’, zei ze op voorhand geroerd.

Moeder repte zich naar de keuken. Geluiden van een lopende waterkraan, een aluminium ketel die op het fornuis werd geplaatst en van een deksel op een emaillen koffiebus. Geluiden die ze al duizend keer had gehoord.

‘Alsjeblieft, ik hoop dat je koffie zo goed is.'

Moeders roemruchte koffie, waar nooit iets mee mis was. Zwaantje had twee handen nodig om het kopje beet te pakken.

Thuis, waar een vuile vaat het aanrech: vulde, haalde zij de cha-noekia die zij een paar maanden daarvoor in de oude stad van Jeruzalem had gekocht, uit de kast. Ze wikkelde het vloeipapier eraf. In het dikke boek van rabbijn De Vries over joodse feesten las zij de aanwijzingen na.

Met een flesje naaimachineolie vulde Zwaantje het rechter bakje en stak er een pitje in. Zij ontstak het lichtje en las in het opengeslagen boek dat zij G’d moest danken, Die ons het leven heeft geschonken en gelaten en ons dii tijdstip weer heeft doen bereiken. Het vlammetje brandde zo bescheiden als een eenzaam sterretje.

Ze was neerslachtiger dan ooit. Ze kende niemand aan wie ze zou kunnen vertellen wat zij zojuist had gedaan. Toch las ze hardop de woorden van de regels waarbij haar vingers rustten.

103