Bloemlezing uit zijn werk

MOUTSE¹)

״Af outse!"

״Verbasterd? Wéét ik! Wil ik!!"

„Hammoutsiel"

Haal diep adem voor de h Graaf de a achter uit de gaping van de kaken! Verdubbel de m met tweemaal duidelijk lippengegrendel! Lout de ou uit door een sier-ronden kier van de cirkelende mondhoeken! Toon al je tanden bij het ventileeren van de ie langs de spits van de tong! En dan vooral klemtoon op de laatste lettergreep! Neen, dan verbaster je niet. Dan spreek je onberispelijk de loo-sjaun hak-£o#-desj! (laat ik vooral geen lóósjen hakoudesj praten!).¹)

En trots alles zeg ik moutse!

Schrijf en lees correct ham-mout-we! Maar zeg moutse! Die precies zoo spreekt als hij schrijft en leest, heeft alleen zijn hoofd bij de hand, maar niet zijn hart! Die is keurig met zijn gepraat, maar slordig met zijn gevoel. Die verbastert geen woord, maar is verder onecht. Hartelijkheid is vormenloos. Een gemeende omhelzing is geen gepareld gebaar, 'n Stevige hand teekent zich niet in wee-preciese beweginkjes... Die kostelijke hartelijkheid kiest zelfs den onkieskeurigen term van 'n stevige „poot". Het gemoed loost zich het liefst met wat voor den mond komt. Let maar eens op de allerliefste naamsvermorzeling. Die zijn kind noemt, zooals hij het leest en schrijft, verbastert zijn liefde. Men zoekt in zijn matelooze verknoeteling naar steeds nieuwe naam-nonsens. Hoe zotter, hoe zoeter. En dan moet je die bijbenaming hooren! De grofste scheldnamen geven lucht aan den heetsten harte-klop. Geef één van die namen bij ongeluk aan je vriend en hij staat je levenslang naar je leven. En voor je kind kom je aan dat soort namen te kort, om je ziel aan z'n zieltje te smeden! Hartelijkheid haat hoffelijkheid. Liefde lust geen livrei van de taal. Open harten vermommen hun woorden niet.

II

¹  Uit De ]oodsche Jeugdkrant IV, 14.

(Moutse — lofzegging over brood; eigenlijk: hammoutsie). loo-sjaun hak-kou-desj (eigenlijk: lesjaun hak-kou-desj) = de heilige taal, het Hebreeuws.