Bloemlezing uit zijn werk

״Lijzer, ik neem cheilek an je!"

Begrijpt u nu die stuwende kluwende ruzie? Het is de vreedzame woede van de ״soggerem" ¹X om cheilek te hebben aan die drie, wien de ״brooge" ²) aan de voeten zit. Ze zullen tevreden zijn met 't cheilek.

״Vindt jij 't goed, Raf?"

״Wat jij doet is goed, Monne."

״Voor mijn is 't allang goed", zegt Lijzer.

״Ja, maar als Sakkie an jou cheilek het, Monne, dan mot Sjloumie an Sakkie cheilek hebben", zegt Raf.

״Alderabbbe, als dan maar Jookie, die an jou cheilek neemt, weer cheilek geeft an Ziesie", zegt Monne.

״Joosjer", zegt Lijzer, ״maar dan mag Sjmoel an mijn geen cheilek hebben, als-ie an Liepie an zich geen cheilek laat hebbe.'

En uit die cheilek-chaos wordt 't licht geschapen voor ״'n oomein, altijd zoo'n week", in negen gezinnen.

Cheilek.

Daar in de herberg. Waar 't krijgsgeschreeuw van 't veld van Waterloo in wazige dofheid vèrblijft rekenen ze af van den dag, Lijzer, Raf en Monne, hun cheilek le'oulom hazzée ³), hun dezer wereld deel. Is het groot, zijn ze blij, is het klein, zijn ze niet verdrietig. In den wasem van hun koffie mengelt zich de damp van hun sigaar en kringelt hun ziel mee omhoog, in dank of afwachting. Tellen ze hun ״lijzing" uit en nooit nog beging er één de misdaad der weifeling.

Twee weken lang al zitten Lijzer en Monne alleen. Licht werd die drie-dikke-draad niet gebroken. Zwaar ging Raf 't leven uit. Sterk was hij nooit geweest in zijn lichaam, 't was ook veel te broos voor zijn machtige ziel, die heel zijn korte leven er uit wou.

Twee weken duurde de worsteling. En de ziel wou en wrong zich los. Ze vluchtte naar God en kreeg haar cheilek le'oulom habbo.

Lijzer en Monne alleen. Ziet ge ze tellen, middag, middag, middag? Lijzer legt z'n zilver uit en z'n koper op het tafeltje in de herberg. Monne op hetzelfde tafeltje hetzelfde. Zie dan, zie! Ze deelen. In tweeën? Neen! In drieën! Raf z'n cheilek ook. Is Raf dan niet dood?

Kooplieden. ²) Zegen. ³) Deel aan deze wereld.

II