Lieve ouders - Brieven van beroemde Nederlandse kinderen

Enfin Theo had meer zelfverloochening dan ik en dat zit diep in zijn karakter.

En toen Pa er niet meer was en ik bij hem te Parijs kwam toen hechtte hij zich zóó aan mij dat ik ervan leerde begrijpen hoeveel hij van Pa had gehouden. En nu ik zeg dat aan U en niet aan hem, het is maar goed ik niet in Parijs ben gebleven want wij zouden, hij en ik, al te zeer ons in elkaar verdiept hebben. En daar is het leven niet voor, ik kan het U niet zeggen hoeveel beter ik het zóó voor hem vind als het nu is dan voorheen, hij had te veel vermoeiende zaken aan ’t hoofd en daar leed zijn gezondheid onder.

In ’t begin dat ik ziek werd kon ik niet berusten in ’t idee in een gesticht te moeten gaan.

En nu tegenwoordig geef ik het gewonnen dat ik reeds vroeger had moeten behandeld worden, maar het is menschelijk zich daarin te vergissen. Een fransch schrijver zegt dat alle schilders zoo wat krankzinnig zijn en al is daartegen heel wat in te brengen, ’t is zeker dat men er te zeer afgetrokken door wordt.

Wat hier ook van zij, hier waar ik voor niets te zorgen heb enz. verbeeld ik me ik vooruitga in gehalte van mijn werk.

En dus ga ik met betrekkelijke kalmte voort en doe mijn best op mijn werk en reken me niet onder de ongelukkigen.

Op ’t oogenblik werk ik aan een schilderij van een pad tusschen de bergen en een kleine beek, die zich tusschen de stenen voortwerkt. De rotsen zijn effen lilas grijs of rose met hier en daar struiken palm en

19