Lieve ouders - Brieven van beroemde Nederlandse kinderen

hier een typisch voorbeeld van een verwend kereltje voor ons zien, een echt dwingeland je, die — zoals zo vaak — nog geraffineerd is bovendien. En dan dat heerlijke, conventionele slot, dat ook wij nog toepassen, nadat we een hoogst onaangename brief hebben beëindigd: met de meeste hoogachting, uw dw. dienaar. Zo ook de kleine Theon: ik hoop, dat het u goed gaat. Ons intrigeert het, met professor Sizoo, of het jongetje zijn zin gekregen heeft. Hij vervolgt: ‘Het was pedagogisch gesproken een verloren zaak.

Als een waarschuwend voorbeeld is het briefje van de kleine Theon overgebleven voor alle vaders die aardige zoontjes hebben en die in hun goedhartigheid bederven tot verdriet van zich zelf en tot groot ongeluk van hun kind.

Wat zal er van 'Theontje terechtgekomen zijn, toen hij later in de maatschappij kwam, waar hij zijn zin niet kon doorzetten en waar hij menige harde les zal hebben moeten leren?’

De moraliserende tendens van de hooggeleerde woorden bewijst naar onze overtuiging ten overmate nog eens de directe, sprekende kracht van deze jongens-brief, die eigenlijk vandaag had geschreven kunnen worden. En... ontvangen! Maar het was een Griekse brief van een Egyptische jongen, daterend uit de tweede of derde eeuw voor Christus en geschreven op papyrus. We zouden bijna geneigd zijn te zeggen: ‘postpapyrus’. En we raken dan meteen de stof, het ‘postpapier’ tussen twee aanhalingstekens, waarop in

14