Waar wij ballingen zijn

moet. We hadden een keer schriftelijk afgesproken elkaar op het Weesperpoortstation te ontmoeten, maar we hebben allebei twee uur op het verkeerde perron gestaan.’

De uitbouw dezer legende weet ons te verhalen van een gerezen misverstand over wachten binnen of buiten het station.

Als Henri A. Ett op vrijdag 24 juli 1959 Herman van den Bergh ondervraagt over zijn relatie tot (Jacques) Constant van Wessem (het originele verslag van dit gesprek in het Nederlands Letterkundig Museum te ’s-Gravenhage) brengt Van den Bergh zelf -ongevraagd blijkbaar - zijn relatie tot Marsman ter sprake in de volgende context:

‘In Van Wessem - door wiens tussenkomst hij in relatie kwam met Willem de Mérode, Anjana Bertos (ps. van Albert Plasschaert) en Kees Kelk - vond de jonge Van den Bergh, die destijds in Amsterdam rechten studeerde, een ‘superieure geest’, een man van wie, in literair opzicht, een inspiratieve kracht uitging. Het was dan ook kort na hun kennismaking, dat (in 1917) Van den Berghs eerste gedichtenbundel (De Boog) verscheen. En het is ook omstreeks die tijd, dat de heer Van den Bergh tot de redactie van ‘Het Getij’ toetrad. Op dit punt van het gesprek aangekomen, releveert de heer Van den Bergh zijn kennismaking met A. Roland Holst en Nijhoff, zijn kortstondige relatie met Slauerhoff en het feit, dat hij met Marsman weinig of geen contact heeft gehad.’

Moet het vage ‘weinig of geen contact’ betekenen dat er hoe dan ook contact is geweest? Zou er géén contact zijn geweest dan had, mag men wellicht stellen, Van den Bergh - met alle affecten tegenover Marsman - dat in 1959 zeker gezegd.

Dat hij niet denkt aan een absolute ontkenning van enige ontmoeting met Marsman, maakt onze redenering misschien sterker! Van het Weesperpoortstation wordt niet gewaagd.

Vrij lang nadat Marsman in De Beweging is toegelaten (na zijn tweede weigering door Het Getij) schrijft hij (mei 1920) aan zijn vriend Lehning: