Waar wij ballingen zijn

en den Boeddha, want de breuk tusschen mensch en mensch staat open en er is geen in-een-vloeien van daad en gedachte.

Die den arbeiders schenkt een waan, den poëeten de roemlooze verhitting, en aan de kansen-berekenaars goud en eer en aanzien, bestrijdt Hem.

Komt uit en staat op tegen het Droombeeld van Een die zwijgt en toe-laat.

Want aan deze zijde is de arbeid, aan gene het genot; hier is die de schoonheid voortbrengt en haar niet weet, daar is, die haar weet en niet voortbrengt, en tusschen beiden stappen zij die haar verkoopen. Op de zonne-velden en de nachte-vlakten zwaait het levende lijf van den werker, aan de zwoele wanden der avondzalen van den bezitter hangt zijn conterfei gezien in de verwen der schoonheids bedronkenen. Hier het gezwoeg, daar de geschokte contemplatie. In de diepten der sombere maatschappij zij die woordelooze daden doen, aan haar luchtig oppervlak die daden-looze woorden verrichten, en op de heuvelen van het Bezit stoelt het Gezag dat satert, en beide koopt en gescheiden houdt onder aanroepen van den Allerhoogsten Naam.

Komt dan uit en in opstand, gij die de Dichters en Arbeiders zijt der Menschheid, hare materie en haren geest van pool tot pool, en vereenigt u.

En gij, ook gij, Rosenfeld, die poëet zijt en proletariër, hoor van dit nog niet geschiede feit den vreugdigen rythmenslag vóór-af.

Ge zult uw jood-zijn vergeten en naakt worden, maar staan, een mensch, een luisterende naar de stemmen van menschen, die nieuwe klankverhoudingen aanheffen in de gistende oude maatschappij.’

EPILOOG

Hij wilde zeer bewust begraven worden op Muiderberg, temidden der Amsterdamse joden, met wie hem (als groep) geen

S3