Waar wij ballingen zijn

Zakpijp cimbalen en Zion’s bazuin,

Geven Hosannah den geelen ajuin.

Weest niet van harte-bloo, ganschelijk niet,

Niest ge van Mierik-kruid, hier is ook biet,

Keur van aspergiën, lever en long, Goudglans-reinetten, mijn razige gong, Veld-canteloupen, blaauwdruiven getrost,

Alles kan zingen gaan mits ge mij lost.

Zing de kastanje van Napels mijn ziel.

Hier dient gesteld, dat deze getto-gedichten alle dateren van omstreeks 1900. Na de schok van het voorzitterschap blijkt Van Collems visie plotseling vrijer. Reeds de Kisjinef-Paneelen tonen dit aan. Sterker nog zijn In Memoriam Herzl, gewijd aan de in 1904 gestorven zionistische voorman.

Met eigen bloeiend leven, dit geslacht Der ouden, tot hernieuwd uitbloeien wekken,

Over hun dor gelaat den glans zien trekken Der hooge wijding, daar uw ziel in wacht,

Gedenkt zij het geschieden in den nacht Star-licht, toenmaals men zag loonslaven trekken Uit, en op de lage luchten wekken Vrijheid uw zang, waarin de schoonheid lacht. -

Het mocht niet zijn, de dood besloeg uw pogen Poeet, en ademstil werd uw gelaat,

Wier oogen de Vrijheid niet zullen groeten, -

Toch zal zij komen, - zult Gij komen móéten,

Vrijheid, wanneer door Eén beweeg bewogen In alle landen de loonslaaf opstaat.