Waar wij ballingen zijn

moet ik het hebben vandaag. Dat wordt een goed daggie, Moos! Aaltje komt in den tuin.

Ach hemeltje, wat een lief kornetje! daar zou je raar van worden over je gemoed! Guns! guns! wat ’n schnoeperig diertje! - Tot Aaltje. Wel, lieve hartje, ben je zoo es op de wandeling?

Aaltje. Wou u de juffrouw gesproken hebben?

Goudkater. Ook al, lieffie, maar ik heb voor jou eerst nog een woordje. Je ziet er me toch ook niet uit om bang te zijn voor een babbeltje. Khom, vertel me maar es wat.

Aaltje. Wel, meneer, wat zou ik u vertellen?

Goudkater. Wat je vertellen zult? Wou jij niets te vertellen hebben zoo’n lhievertje! met zulke brillante oogjes? Kom, kom, laat na je khijke! Heb je dan nooit niks daar gevoeld? Hij wijst op zijn hart. Aaltje. Och kom, meneer!

Goudkater. Wees me nou niet boos, schatje. Over what zal je boos zijn? Meen ik het toch goed met je. Wie zou et niet goed met je meene, zoo’n fijn meissie. Je bent zeker wel erg tevreden in je diens? Aaltje. O ja, zeker, mijnheer.

Goudkater. Allemaal katteliek, is het niet?’

Zo zagen Haarlem en Den Haag de joden graag. Wie dacht er al aan Auschwitz. Behalve die enkele zionistische zwartkijkers, die toen al en later voelden dat de ‘risjes’ bij Freerk nog dieper zat dan zijn later christendom (zoals De Joodsche Wachter in 1916).

‘Juist omdat ik de Joodsche beweging zoo schoon vind, ergert mij de zucht naar het luidruchtige en uiterlijke en ’t gemis aan fierheid der Joden zelve. Dat geldt natuurlijk niet voor allen,’ - aldus de ethische, utopische Tachtiger omstreeks die tijd.

142