Waar wij ballingen zijn

‘In de ruw-houten kist kreeg ze onder het hoofd het zakje met Heilige Aarde. Totdat de bazuin van den Messias haar zou oproepen uit het graf - zooals geschreven staat: ‘En Hij wekt de dooden op’ - zou dat haar een durende aanraking met het Gewijde Land zijn.’

Dat de bijgelovige Betje Rubens op het punt van nacht en duisternis hyper-gevoelig was, blijkt op meerdere plaatsen. Het eerder geciteerde Vreemde Nacht vertelt, hoe de moeder na de seider door het huis dwaalt en op de tafel (mét het glas wijn voor Elija de Profeet) rondscharrelt. De kinderen liggen in bed. Carry vertelt:

‘Even luisterden ze naar ’t windgerucht buiten, en als dat weer stilde, zei Dolf je droomerig:

‘... Kijk... daar staat ’t glas wijn voor... je-weet-wel...’

‘Ja,’ fluisterde ’t meisje, begrijpend zonder omzien.

‘Zou-die kommen, vannacht...?’

‘t Jongetje trok de dekens over z’n smalle schoudertjes...

‘Neeè,’ beweerde ’t zusje, resoluut.

‘Dat mag je niet zeggen,’ berispte hij, plichtmatig... ‘Ik zou wel willen... dan gaan we naar Palestina terug.’

‘Zou ’r daar èrreg mooi weze?’

‘Nou,’ verzekerde de jongen, met overtuigd enthousiasme... ‘en daar groeie z.ulleke sinaasappels... in ’t wild...’

‘En gane-we dan met ’t spoor?’ kwam ze nuchter...

‘Met ’t spoor?’ herhaalde hij, onthutst, ’n onbestemde teleurstelling in z’n toon... ‘nee, hóór... loope... heelemaal loope!’

‘Is-et dan niet èrreg ver...?’

‘Nou... ik heb ’t gezien op de kaart... ’t is wat ver... en vlak bij ’n groote zee...’

Even zwegen ze. ’t Meisje wendde zich om, trok haar kussen wat naar beneden, lei haar hoofd er op en tuurde zoo de kamer in. ’t Jongetje, half-zittend, keek over haar heen.

105