Hoge hoeden, lage standaarden

ORANJEZOET

volledig. Men zou dan zijn beroep, zijn godsdienst, zijn idealen op ander terrein terzijde moeten stellen. Dat doen noch de heeren D. etc., noch iemand anders. Geëischt wordt slechts, dat men het land zijner inwoning dient, waar men geroepen wordt, en waar men zijn krachten dienstig acht. Dat hebben de Joden, zonder verwaarloozing van eigen belangen, steeds gedaan met een aanhankelijkheid, die voor hen vanzelf spreekt en waarvan de voortdurende betuiging noch noodzakelijk noch nuttig is, Dat doen, onder de Joden, ook de Zionisten, ja juist de Zionisten, omdat zij de plicht van het dienen eener volksgemeenschap kennen. Ik zelf, en honderden in alle landen met mij, durf mij in dit opzicht met ieder der onderteekenaren meten.

Men kan, verder, niet alleen verschillende gemeenschappen dienen, maar ook voor verschillende gemeenschappen voelen, mits deze elkaar niet uitsluiten. Reeds Goethe zeide, dat hij ‘Weimarer und Internationalist’ was; en honderdduizenden in alle landen zeggen hem dit, met verandering van woonplaats, na. Een conflict kan daarbij, ook voor den Jood, nauwelijks ontstaan. Komt het voor, dan hebben, op critieke momenten, juist de Zionisten de belangen van het land hunner inwoning vooropgesteld. De reden hiervoor is duidelijk, doch kan in dit kort bestek niet worden uiteengezet’.

Zij - de joden - dat waren de vaderlanders par excellence, die op dagen van hoogtij der Oranjes voorop stonden.

Letterlijk voorop stonden bij de talloze zanghuldes op een geduldig Jonas Daniël Meijerplein, dat nog geen dokwerker maar wel joden kende. Donkere joden met de lichte kleuren van oranje en rood-witblauw. Zingende uit volle borst de aangepaste gelegenheidspoëzie. Het initiatief nemen tot en het organiseren van zulke huldes lag geheel op de weg van organisaties wier doel het was: ‘Het brengen van Jood-sche meisjes en jongens, in den zoo belangrijken leeftijd van negen tot zeventien jaar, in hun vrijen tijd in een traditioneel Joodsche omgeving en hen te helpen opvoeden tot doelbewuste Jodinnen en Joden. Doelbewust wil hier zeggen: bewust van de onvergankelijke waarden van het Jodendom, van ons grootsch verleden, van de mogelijkheden, die de toekomst ons biedt, maar ook van onze rechten en plichten in het land, dat onze liefde en trouw verworven heeft, omdat het naar het illustere voorbeeld zijner Vorsten, onze voorouders in alle opzichten als zonen opgenomen heeft en ons daardoor tot vaderland geworden is.’

55