Zij lieten hun sporen achter

VOLK VAN HET BOEK

chant... En de heelefamilje het niet gekenne leze of schrijve... geen ollef veur e beisge-kenne... En dan die Japie Miskhe, ook zoo’n trotschepaneg,... è gebenchtponem... hét mijn moeder nog eetegebroch, om as ie anders om was gekomme van de honger!... nouh hèt meneer è eiges ékepaaje!... Als ik me zoo de revuu veurbij laat pesseere, en ’k zie haarlie op straat, danpoppelt me hart... dan zeg ik in-me zellewers:—jon vader hèt ge-zéte...jij hint è gannef... jou vrou is eisjediesje... lellebel eerste klas... hij hèt je familje angestoke... en die zijn bouh betoeg...jij het mit zuur gestaan an Mdrreke, en je vader hèt zwart gezien van de honger... treife bemazzels... En die kijke je nouh an of je modder an je hèt vastplakke!... die trekke halie neus op!... Dié spréék... ik ja... ik hin altijd è arreine pdrreg geweus, en dat bin 'k gebléewe maar niemand went wat op me te zerre!... zal ’k blind worre, op die twen ooge!... as ’k toe gappe hebgekenne, was ’tnóg niet imme ópgekomme,... en nouh hintte de grootste ganówem juweliers en eigewerkmakers, mit permissie.. . zuige ze de nesjomme uit de werksman d’r uit.

\ R O N LAGUNA

Een oud-deftig, etnpire-geineiibileerde kamer, met enkele muurkasten. Schilderijen met bijbelsche voorstellingen aan den wand. Mesusa's aan de deurposten. Een brandende haard. Op tafel, middenin, kranten en dikke boeken, een lange pijp met dop en tabakspot. —Het is een zeer koude winteravond.

Eerste tooneel. Mevrouw Laguna Miranda zit in een starende houding voor het vuur. Zij is nog een knappe vrouw van vijftig jaar. Zij spreekt zenuwachtig en gejaagd. Statig komt Mevr. Pareira Diaz Pisa binnen, een grijze dame van zeventig jaar, trotsch van gestalte.—blaar stem klinkt scherp en sarcastisch. Ondanks haar joodsch-Portugeesch-adellijke afkomst, spreekt zij weinig voornaam.

Mevr. Pareira(naar Lisa toegaand): Lies!... Lies!...

Lisa (opschrikkend): Ja mama ?

Mevr. Pareira: Zoo zitje nou al de godganschelijke avond—als Baruch straks komt en hij zietje zóó soflade...

Lisa (bijna schreiend): Zooals die kinderen me de dood andoen, mama,... drie nach-te,... verstaat udrie nachten is facques nou al niet op zijn bed geweest.

Mevr. Pareira (ontdaan): Drie.’¹...

Lisa (knikt): God mag weten waar ie zwerft!

Mevr. Pareira: Doet ie toch wel ereis méér.

Lisa: Nee,... zóólang nooit.

Mevr. Pareira: Tóch een éngel van een jongen!

Lisa: Natuurlijk... üwoogappel.

Mevr. Pareira: Onzin!

Lisa: Géén onzin.

Mevr. Pareira: A Is ik nou tóch zoo bedenk Lies, en ik reken je ongelukkige broer Rafeel

207