Zij lieten hun sporen achter

LIBERALISTEN EN JODEN

En hoe J. D. Meijer zich onder zijn ‘begunstiging’ moet hebben gevoeld’

J. D. MEIJER AAN A. R. FALCK

2-1 Sept. 1S17

De veelvuldige en onschatbare gunst en vriendschap mij door U.E. betoond, verstouten mij wederom U.E. bijstand in te roepen, terwijl ik het aan U.E. oordeel alleen stelle, of U.E. mijne klagte en wensch aan 7.M. wil overbrengen.

Ik ben geheel onverwagt en spoediger dan ik mij voorgesteld had herwaarts teruggekeerd, op de vertrouwelijke waarschuwing van eenige mijner vrienden, waarvan een inliggend, dat men het er voor hield, dat ik mj aan Vorst en Vaderland zoude hebben vergrepen door het aanstoken van ik weet niet welke oproerige geschriften in België, en of op uitdrukkelijker! last des Konings het land zoude hebben verlaten oj alleen in de vlucht mijne veiligheid zoeken.

Ik ben er wel eenigszins trotsch op, dat men mij schijnt te misgunnen in de gelegenheid te zijn geweest en daarvan te hebben gebruik gemaakt om mijn Koning en Vaderland nuttig te zijn, zoodat men mij misdadig voorstelt om mijn wedervaren te kunnen uitleggen, maar deze onheusche erkentenis van mijne meerdere of mindere waarde is gevaarlijk, en de laster moeilijk te overwinnen, terwijl tot de practijk, waarin ik mijn bestaan ga zoeken, een ongekreukte naatn nodig is.

Verdien ik een dergelijk noodlot ? Ik, die nimmer ambten heb gezocht, doch reeds lang tot mijn nadeel en thans tot mijn verderf daarin als het ware gesleept ben ? Die nooit mijne vaderlandslievende denkwijze een oogenblik heb verzaakt.'¹ Die in den Franschen tijd tot behoud, maar tot voorzichtig en beredeneerd behoud van al wat Nederlandsch is, niet zonder vrucht heb gewerkte Die toen het herstel van het vaderland op til was, mj aan niets heb onttrokken, maar aan alles heb blootgesteld? Die met gelatenheid vele veronge-lijkingen en nadeelen verdragende steeds dezelfde bereidwilligheid heb aan den dag gelegd? Verdien ik het juist onder eenen Koning voor wiens Huis mijne voorouders zich reeds op eene uitstekende wijze hebben getoond, en ik zelve als kind meer dan eenmaal voor moord en plundering de vlucht heb moeten nemen ?

Men kan mij zeggen: stoor u aan geenen laster, en had ik niet bij den aanvang mjne nieuwe loopbaan bijzonder vertrouwen noodig, ik zoude ook dit stilzwijgend laten doorgaan, maar de daden van het Hooge Bestuur geven tot die geruchten aanleiding. Bij desze fs onverschilligheid winnen zij veld, en welligt zal men mijne terugkomst als eene mij bewezene gunst uitleggen. Kan ik dit uitwisschen ? En heb ik geene aanspraak op ’s Konings bescherming! Het is Z.M.’s begeerte niet mij in mijn zoo vereerend ontslag met woorden te paaien. Ik heb van Hoogstdezelve steeds het gunstigst onthaal genoten, en schoon dikwijls voorbijgegaan rekene ik daarop steeds. Ik heb om niet in alles mishandeld en welligt onherroepelijk ongelukkig te worden gemaakt een uitstekend bewijs van gunst noodig, die in mijne gesteldheid niet meer dan rechtvaardigheid wordt.

Wanneer ik mijne omstandigheden beschouwe en de middelen, die ik bezitte, om mij tot

125