De zoon van een gazzen

signifisch niet hetzelfde KADOSJ van de Sabbath, Thomas van Aquino, het jongetje uit Bretagne, Jeruzalem en Adil Effendi? Het was alles één, de eenheid van de verscheurde! Eén, tot in alle dégoutante details, waarvan de rabbijnse stelregel wil dat het goed is één vuistbreedte te openbaren en er twee te bedekken. Maar op die ene vuistbreedte mogen nog twee aspecten naar voren treden, die Jacob Israëls nationale ondergang naar de zijde der buitenwereld afdoende illustreren: de Northcliffiade en zijn bezoek aan de Arabische koningen.

Toen Lord Northcliffe in 1922 naar Jeruzalem kwam, verscheen voor deze grote Britse persmagnaat ook een delegatie van de orthodoxe anti-Zionis-tische gemeente onder leiding van Raw Sonnenfeld en Mr. Jacob Israël de Haan, die het woord voerde. Wat daar is besproken is nimmer bekend geworden. De Haan heeft later in het openbaar beweerd, dat hij niet tegen de Balfour-declaratie had geageerd. Dit is mogelijk! Maar waarom ging hij eigenlijk naar de man, die in het voorjaar van 1918 in West-Europa al lang als een notoire antisemiet te boek stond? Ook in Nederland was toen door publikaties van Dr. Max Simon openbaar geworden, dat Lord Northcliffe in nauw contact stond met het voornaamste Russische antisemitische orgaan Nowoje Wremja. Bezat hij niet een groot deel van de aandelen daarvan en was aan de Times niet een bijzondere Russische bijlage toegevoegd, nota bene gesteund door de Russische regering en aan de Russische stations ‘ambtelijk’ verkocht! Bij de torpedering van de Lusitania schreef de Times: ‘Het eigenaardigste verschijnsel is de teugelloze vreugde van Hamburg en de Joodse geldpers over de ondergang van zo’n machtig schip.’ Haar Russische correspondent sprak in zijn Russia and the world over de Joden, die altijd een gevaar voor de Russen waren geweest en over de fundamentele tegenstelling van het Joodse karakter met wat voor de Slaven het waardevolst is.

Wat beoogde de dichter met zijn griezelige stap en wat is de waarde van al zijn dementi’s?

Twee zaken staan toch vast! Na het bezoek van de grote Lord werd in de Engelse pers (vooral The Times) een felle anti-Zionistische actie ingezet, die kon beschikken over een uitgebreide inside-information. Dat was punt één. Maar het ergst van al was toch wel, dat de dichter van Het Joodsche Lied sedert dien optrad als Palestijns correspondent van de antisemitische Daily Express! Hij was nu ook expliciet de vijand geworden van - zichzelf.

Toen de Jisjoew in 1921 aan de High Commissioner de eis stelde de door hem bezongen Generaal Storrs als gouverneur van Jeruzalem te ontslaan, om-

291