Van Israelieten tot Israeliers

hadden meegevochten met de Engelsen, onder de voorwaarde dat hun troepen slechts in Palestina zouden worden ingezet. In dit Egypte, waar de oude Pharao’s het volk eens hadden onderdrukt, ontstond een strijdbare mentaliteit, nog extra beïnvloed door figuren als Ben Goerion en Ben Zwi, die inmiddels als vrijwilligers uit de Verenigde Staten waren weergekeerd. Maar hun discussies golden niet strijd alleen. Het herboren volk wilde vechten voor een eigen land, met een eigen cultuur en een eigen taal. Was het al zover? Bijna! Zo scheen het althans in die periode, waarover een sfeer hing, behorende bij de komst der Masjieach. “Heden, zo gij zijn stem slechts wilt horen” (Ps. 95:7).

Nadat de Turkse aanvallen op het Suezkanaal definitief waren mislukt, zette Allenby tegen het eind van dat jaar zijn beslissende aanval op Palestina in en met succes. Op 8 december 1917 hield de Britse generaal zijn intocht in de Heilige Stad. Te voet. Dacht hij — de sentimentele Engelsman - soms aan de weigering van Godfried van Bouillon ter plaatse een koningskroon te dragen, waar Christus met doornen tevreden moest zijn?

Het was juist Chanoeka, het feest der Maccabeeën, die hier vele eeuwen geleden pal hadden gestaan voor de eer van het Joodse volk. Er konden zonder enige moeite meer reminiscenties worden opgeraapt van de keien dezer bewogen stad. Maar er was behoefte aan nuchterheid! In februari 1918 volgde onder kolonel Pattersons leiding het eerste bataljon van het eigen legioen. Geestdriftige verzoeken aan de Jisjoew tot toetreding waren het onmiddellijke gevolg. Duizenden traden toe en vochten mee om het beslissende offensief, dat in september ook Noord-Palestina aan de Turken onttrok, tot een daverend succes te maken. Het Joodse volk was zelf zijn aanspraken op het land kracht gaan bijzetten! En dat gaf de burger moed.

Het was nauwelijks 20 jaar geleden dat binnen het kader van de Duitse “Drang nach dem Osten” Wilhelm II Jeruzalem was binnengetrokken -hij uiteraard hoog te paard. Zelfs was aan de Jaffapoort een aparte ingang gemaakt, opdat de trotse keizer niet behoefde af te stappen. Toen nog dachten de zionisten en hun voorman Herzl aan Duitse steun voor hun Joodse plannen!

Op de 2e november van het jaar 1898 richtte Herzl tot de Hohenzol-lern een rede, die aldus begon:

“Ew. Kaiserliche und Königliche Majestät!

Aller gnädigster Kaiser und Herr!

Eine Abordnung von Söhnen Israels naht sich in tiefster Ehrfurcht dem deutschen Kaiser im Lande, welches das unserer Väter war (und uns nicht mehr gehört). Durch keinen geltenden Besitztitel sind wir mit diesem heiligen Boden verknüpft. Viele Geschlechter sind gekommen und ge

94