Rationalisme, Romantiek, Risjes

-52-

tong, heel nieuwsgierig, maar niet ophouden wil haar neus in te steken.

En dan de glorie van het uitgetrokken voorwerp te kunnen laten zien aan de heele familie, en op de school niet onmogelijk, en daar dan bij te snoeven dat men, natuurlijk, geen kik gelaten heeft! Misschien ook wel dat gij een tante hebt die u een dubbeltje geeft in den spaarpot voor iederen tand en een kwartje voor eiken kies, die gij zoet laat trekken.

Ik heb er zoo eene gehad, en haar naam is tot het huidige oogenblik bij mij in gezegende gedachtenis»

Maar om op meneer Davidson den tandmeester terug te komen, die oefende zijn vak uit op een wijze, waarvan dokter Kramer met al zijn academische titels geen greintje besef had. Dat losse kiezen en dubbele tanden niets voor hem waren, daarmee is trouwens weinig gezegd. Neen, maar ik heb hem zien, of liever hooren, werken op een soliede holle kies met drie massieve wortels, die het leven ondragelijk maakte van Arendje, onze binnenmeid. Lang nog heeft het gedrocht te pronk gehangen tusschen de beide raneb in de keuken, onder het spiegeltje waarin de meiden altoos haar muts terechtzetten als ze onverwacht een boodschap moesten doen, of als de loodgietersknecht naar de pomp kwam kijken. Menigen winteravond, terwijl de sneeuw buiten voeten hoog lag en de storm door den schoorsteen bulderde, mag die kies daar onder dat spiegeltje de altoos even boeiende stof hebben geleverd voor gesprekken waarbij de tijd omvloog, over afgebroken kronen, en wortels die met koevoeten moesten worden gelicht of die met nijptangen werden gekraakt. Dit is zeker: Arendje was eerst ontoonbaar, zóó'n dikke koon had zij en zóó'n berg watten en doeken lag over die koon. Van alles, dat spreekt, was geprobeerd voordat het eenige onfeilbare middel beproefd en de hulp gevraagd werd van dien ellendigen tandmeester. (De eigenlijke namen die zij hem gaf zal ik maar niet herhalen, doch de waarheid is dat niemand van ons kiespijn kon hebben of wij begonnen met op Davidson te schelden, alsof die het helpen kon dat wij, misschien met allerlei zoetigheid, ons gebit bedorven hadden!) Nu Arendje had van alles geprobeerd: salie, een Spaansche vlieg achter het oor, eau de Cologne, jenever, eerst zonder en toen met peper en dan met het gezicht boven een gloeiende test. Maar jawel, alles om het even. Doch daar komt Davidson op zijn maandelijksche inspectie van de kinderen, en verneemt binnen wat er in de keuken voorvalt. Terstond hooren wij hem naar achteren gaan en in het volgend oogenblik stuiven Na, de andere meid, en Jaan het kindermeisje, den tuin in met de schorten voor de ooren. Nu wordt mij de verzoeking te sterk. Ik sluip naar de gesloten keukendeur. Daar achter het diepe steunen van iemand die onlijdelijke pijnen uitstaat. Dan de zachte, geruststellende stem van den gevreesden, den miskenden, den bewonderenswaardigen Davidson. Volgt een geheimzinnig geschuifel, met een stoof naar het wel lijkt. Arendje die angstig smeekt: "och neen, meneer, asjeblieft niet." Een gil! Ijzingwekkend. Maar meteen ook weer Davidson, gemoedelijk, goedig, alsof er niets gebeurd is. "Spoel maar eens, meisje," zegt hij, "je bent hem al kwijt!"

Je bent hem al kwijt! En geen vijf minuten was het geleden dat Jaantje den tandmeester opengedaan had!

0 als ik daar weer aan denk dan vraag ik opnieuw: hoe konden wij hem toch zoo doodelijk haten, den redder in den nood, den voltrekker zeker van bloedige vonnissen, maar op een manier die er geheel het karakter van een bloedig vonnis, althans van een vonnis aan ontnam? Neen, ik druk mij niet te sterk uit als ik zeg: hij ontgoochelde ze ons, de onbruikbare