Rationalisme, Romantiek, Risjes

-51-

"Daar heb je *t nu al," merkte moeder op. "Je waart zoo blij dat de arme Davidson dood is, en nu gaf je wat als hij je nog eens helpen kon." Ik wou dat zoo dadelijk niet toestemmen. Dokter Kramer zou de kies er ook wel uitkrijgen!

Dokter Kramer was niet lang geleden van de academie gekomen, woonde op kamers boven den banketbakker naast ons (een sierlijke naamplaat op de deur van den aparten opgang wees aan dat hij in al de drie vakken gepromoveerd was), had voorloopig niets te doen en zich, misschien ook dientengevolge, een paar malen verwaardigd met mij en mijn vriendjes een praatje te maken. Daarvoor mocht hij zich dan nu ook verheugen in mijn grenzeloos vertrouwen op zijn bekwaamheden. Eer moeder nog wist waar ik gebleven was bevond ik mij al op de trap van den dokter en een oogenblik later zat ik op een stoel in zijn studeerkamer, mij zelf afvragende of ik niet wat al te voortvarend geweest was. Nu was het dan ook wel om tot bezinning te komen. Mijn kiespijn ging er op staanden voet van over. Links en rechts doodshoofden en stukken van menschen op sterk water. Allerlei geheimzinnige machines, zeker om armen en beenen af te zetten. Aan den wand groote prenten van gevilde lieden, levensgroot en een en al bloed. Daarbij een lucht van spiritus, zeker van patiënten, die van zich zelf gelegen hadden en die men maar met veel inspanning weer bij gekregen had. En dan de jonge dokter, met een bril op, die met tergende omslachtigheid een lampetkom en een glas water en een handdoek en zoo al meer bij elkaar zocht, en ik geloof dat hij er zijn chamber-cloak ook al bij uittrok, en toen kwam hij op mij af met iets van flikkerend staal duidelijk zichtbaar in zijn hand» 0 lieve deugd! al mijn andere tanden klapperden om het lot dat hun armen kameraad wachtte. En ik moest in mijn binnenste erkennen: neen dan deed Davidson, de gehate, de miskende, de in den dood nog door mij verguisde Davidson toch heelemaal anders!

Dat verscheen plotseling, zonder door eenig bewijs van zijn nadering reeds van te voren noodelooze angsten aan te jagen. Dat temperde den schrik over zijn onverwacht opdagen met een glimlachje en een - leugentje nu ja, maar een leugentje beminnelijker dan de naakte, koude waarheid. Niet dat banale: "ik zal je geen zeer doen!" 0 neen, d&t behoefde Davidson niet eens te zeggen; dat sprak vanzelf. Hij had nog nooit iemand zeer gedaan» Maar deze keer zou hij niets doen. Hij kwam maar eens kijken hoe of de lieve kindertjes het maakten. Vanmorgen nog had hij tegen zijn vrouw gezegd: "Mevrouw Davidson," had hij gezegd, "ik verlang zoo om die lieve kindertjes eens weer te zien, die lieve kindertjes met die mooie tandjes: mooier tandjes zijn er in de heele stad niet! Daar mankeert nu niets aan, letterlijk niets, mevrouw Davidson." En wezenlijk, als ge wel niet eens een kleine ondervinding hadt opgedaan die u aan het twijfelen bracht of al die lievigheid wel echte munt was, gij zoudt, zonder dat uw hart er een oogenblik sneller om klopte, aan het zachte bevel (haast een vleiende bede) gehoor geven en "het mondje maar eens eventjes opendoen." Nu, ja denkt gij er dan toch aan om een beetje te beven terwijl de onschuldige wijsvinger naar binnen sluipt, aanstonds niet onwaarschijnlijk gevolgd door den nog onnoozeler duim. Doch als gij beven wilt, dan moet gij u haasten, want - kijk! de tand of de kies is er al uit! Gij wilt schreien maar gij lacht onwillekeurig» 't Is ook zoo gek! De gruwelijke, bloedige, langgevreesde operatie is reeds voorbij en het eenige wat u, niet noemenswaardig, hindert is een vreemde leegte in den mond, waar uw