Rationalisme, Romantiek, Risjes

-32-

"Door uw Edelheids brils-concaviteit is het gekomen, dat alle voorwerpen, welke hetzelve omvat, UEdele altoos naderbij en vergroot toeschijnen: een gevoel dat ongemeen op de hoop werkt, maar daarentegen ook maar al te dikwerf te leur gestelde hoop verwekt. Soortgelijke Dames toch met zulke gezichten en van zulke brillen als de uwe voorzien, zien de beloften en de eeden van een minnaar altoos zoo veel gewigtiger aan als ze in der daad wel zijn, en hebben de bruiloft reeds in 't oog, wanneer 'er nog niet eens ter dege aan het vrijen gedacht is: Haar Ede-lens staan dus dikwerf in den jufferlijken staat vrijheden toe, die zij reeds aan den huwelijken staat meenen te vergunnen: en zoo Mijnhheer de minnaar dan niet uit hetzelfde glaasje kijkt, ziet! dan staat het te gebeuren, dat de Juffrouw zoo veel als alleen getrouwd is: - alleen per occasie van de bril."

Tante Brigitta wierd nu eens ter dege schaamrood: hare concaviteit begon haar zaken te herinneren, daar vooral dacht zij, die dit en datsche smous niet mee van nooden had. "Laat ik UE.," vervolgde de Opticus, "eventjes eens een mijner brilletjes opzetten..... met permissie."

Tante keek, - maar zoo keek niemand op zijn neus, als tante daar op haar langen neus stond te kijken! zij zag dat de beminnelijke Heer, die haar voorheen trouwbeloften gegeven had - zoo duchtige trouwbelofte, dat het gevolg derzelve reeds bij een' Notaris op 't comptoir schreef: - en die onder allerlei voorwendsels het huwelijk uitgesteld had, (hare goudbeurs bestendig getrouw) van hare beminnelijke toegevendheid sedert jaren een jong mooi vrouwtje onderhield. En toen nu het paar haar deur voorbij kwam, zag tante voor de eerste keer van haar leven, dat man en vrouw haar beide hartelijk uitlachten, en dat de buren met de vingers op haar wezen.

"Per occasie van mijn bril!" zei de Heer Levy, die de uitwerking op tantes gezicht bespeurde, "als UE. daar geen ducaat voor geeft, dan verdient UE. geen mooije bril."

"Ik wou 'er geen halven duit voor geven," riep de bedroefde Juffrouw met lispende stem uit, nog deerlijk aangedaan over 't geval, en nog in beraad of zij flaauw vallen zou, "Ik geef 'er niets voor, zoo verkeerd ziet men 'er de voorwerpen door. Ach hemel!" vervolgde zij, "met zulk een bril, wie zou dan op gevoelige harten vertrouwen durven? en mijn hart, mijn teeder hartje heeft het zoo noodig! zoo broodnoodig! om te gevoelen."

"Van wegens de concaviteit van de Juffrouw haar bril, zei Magnus Levy, "Nou uw beurt, Dominé!"

"Eilieve! Ja wel!" zei Dominê. "Ik zou 'er mijn neus weer aan wagen, aan die verdekselde brillen, niet waar? Ik bedank je hartelijk. Ik zal 't met mijn brilletje wel doen: die heeft het mij zoo lang gedaan: ik behoef op mijn ouden dag niet te veranderen."

"Anders, als je een grapje hebben wil, Dominé! het is maar om te proberen, en om je te toonen wie Magnus Levy is."

"Nu een grapje, Dominé!" zei mijn goede oom; je bent immers geen breke-spel: en als iemand zijn bril goed afveegt, ziet hij 'er altoos goed door." "Laat het je maar doen, Dominé!" zei mijn tante.

Zoo was Dominé nu toch ook niet, dat hij iets aan zijn' Landheer weigerde die hem betaalde, noch aan dees zijne zuster, die hem altoos trouw op een schoenlapperstaartje tracteerde, daar Dominé zoo bijzonder op gezet was. Hij zettede dus den bril nog eens op: en deed 'er mee,