Pijpelijntjes

jacob israël de haan

Tot halfdrie sjouwsjokten we de regen door, die maar niet op wou houën, Sam douwde de wagen. Toen bleekleeg en wit van de honger gingen we eten, een broodje met kaas, warme koffie in de Volksbond¹. Eerst Sam binnen en buiten ik bij de kar, dat ze 'm niet zouden laten dompen, en toen ik binnen en Sam buiten en toen wij alletwee buiten weer in de regen, almaar douwend en we konden nergens onder dak komen.

Half vijf. De slaande regen heeft opgehouden en 't mottigt mistig. De lantaarns roodgeel wazig branden al en de regenruiten van de winkels spiegelen geel. Ik ben zo moe, dat 'k 't niet langer uithouën kan en op straat heel hard ga huilen met hevige schokken van pijn...

- Toe nou Joop, doe niet zo mal. Je lijkt wel twaalf inplaats van twee en twintig... we gaan nou de Ceintuurbaan over en dan dat stuk Willebrordusstraat door tot de Amsteldijk... misschien vinden we daar nog wat...

Flink-op weer douwden we samen wat, keken waar iets te huur was.

Niets. Toen in de St. Willibrordstraat... daar was wat... op 29 in 't huis.. . gemeubileerde kamers te huur.

- Jezes, zeg Sam, daar is nog wat. En helemaal opgemonterd: je zal zien, dat krijgen we, zal ik bellen, of zal jij 't doen?

- Doe jij 't maar...

Een klein meisje, bleek met zwarte schaduwplooitjes om d'r mond... 'n blauw mutsje, een keep.

- Is je moe thuis, meissie?

1. De Volksbond tegen Drankmisbruik, met leden van alle gezindten, stichtte sinds 1890 koffiehuizen. Men was vooral tegen het gebruik van jenever. Het was er goedkoop: koffie kostte 3 cent, een broodje kaas 4 cent. Bekend is nog de plaat met de tekst: Ach vader, niet meer. De volksmond voegde aan 'Ach' een 't' toe

5°