Ondergangen

den, en billijk in prijs, voor een pension was de stand juist goed.

Maar Anna liep vlug overweg naar 't huis op de Herengracht bij de Raadhuisstraat om Liesbeth te zeggen, dat zijzelve voor al de gevolgen met mevrouw Heyligers te staan had, óók voor de uiterste. Ze week op dit maal stellig niet voor Liesebeth uit; voor geweld niet, en voor schreien met vleien óók niet. Terwijl Anna dit dacht, wist zij achteraf tóch toe te zullen geven, dat zij dit gemeubelde huis overnemen moest, voor al haar laatste geld. Zij ontmoedigde angstig verward... ook dacht zij aan de zieke jongen, een lieveling, die zij op heden verpleegde, en die zo sterfbaar erg was, dat zij eigenlijk niet had uit-gewild, en op haar vrije tijd ook niet. Ze wilde nu ineens toegeven... doorgaan naar 't Damrak, en vandaaraf Liesebeth al haar geld zenden, als die haar dan maar rust liet, na jaren.

In haar woning komende, voelde zij zich zwak, leeg; en in de tussenkamer lag Liesbeth met gezichtvan-hoofdpijn op de canapé.

'Anna' zei die deemoedig van stem: 'ik zie 't wel aan je gezicht, je wilt mij 'n scène maken... dat kan ik je naturelijk niet beletten... 't is hier je eigen huis... maar wil je er toch aan denken dat ik erge hoofdpijn heb.. /

'Ik wil je geen scène maken... ik moet dadelijk weg... ik kom enkel maar even om je te zeggen, dat 'k bij die mevrouw Heyligers ben geweest, en dat ik haar honderd gulden wou geven, als ze die contracten wou wegdoen.'

70