Ondergangen

XVII

De bleek-stille jaren daarna werden zonder variatie opgeleefd. Zuster Anna had zich daarbij neergelegd, dat Liesebeth werkeloos bij haar bleef, en almaar geld uitwierp, nodeloos, nutteloos. Ze verweerde zich temet nooit meer, want dadelijk schelmatig ging Liesbeth schreeuwen, en ze duivelde allerlei breeklij-ke voorwerpen aan flarden. O, op sommige tijd had zij deze zenuwzieke martelingen nog wel willen eindigen. Dan weigerde zij betaling van nog één, één simpele cent. Als Liesbeth op zulke dagen zich liever niet luide verweerde, dan dee ze het liever maar zwak-kelings. Ze schrei-kreunde, en ze maakte haar bovenlip aan 'ttik-trillen, enooksprakzij zeer ziekelijk:

'Ja, Anna moest dan maar geen geld meer voor haar uitgeven, als ze dan zó aan haar geld hing... zij was tot alles voorbereid... dan moest de politie er maar bij komen..

En zuster Anna kón dat niet aan, schel schandaal met de politie en rechtbank. Liefst leefde ze nu nog in buitenverplegingen, omdat ze dan Liesebeth niet zag, en er af kwam met moedwillig geldgeroof. O, zij voelde zich zo moedeloos moew, machteloos vaak voor het lichamelijke werk: baden, verbedden. Toch moest zij voort, want als zij nu 't geld van haar pensioenboekje in jaarbedrag omzetten moest, dan werd 't nog temet niets. Er angstte schandelijke vrees over haar, dat ze voor haar werk weinig waardig werd, terwijl de verpleegden dan daardoor leden, en ook zij haar gegoede naam verloor. O, en dat zij dan door

59