Ondergangen

maakte hij plaats. Z'n moeder, zei hij, die moest maar bij Johanna op Wormerveer gaan wonen, en de twee meisjes konden in een huishouden gaan.

Enige dagen was de mogelijkheid, dat de molen behouden bleef, helder en berustigend van eenvoudig doorzicht. Hun notaris zeide, dat de burgerlijke wet wel toeliet de inboedel onverdeeld te laten, tot de minderjarige meisjes voljarig zouden zijn. En met de schuldvorderaars was lichtweg een regeling te treffen, wanneer die maar tot hel inzicht werden gebracht, dat gedwongen verkoop ook in hun nadeel was. Rustiger in afwachten werden hun bitse dagen.

Maar binnen de week was de verkoop toch verschrikkelijk zeker. Men begon op te komen voor de schuldeisers in het opengebleven faillissement van Johanna's man. En die eisten gerede uitkering van haar deel of anders verkoop. Het was niet meer te mijden. Eens was er nog een aanval van slaande woede en verwijten tussen Kees en de man van Johanna, die daarna niet meer bij elkander kwamen. Daarna kwam moedeloze verdoffing. De blinde vrouw trok zich geheel terug binnen haar onzichtbare eenzelvigheid; ze zat nog wel met wreed-geopende ogen, stille-werkloze handen, in haar plaats aan 't benedenraam, maar ze wist niet meer geregeld, wat de molen dee. De jonge molenaar raasde niet langer, hij zeide bits en bitter, dat hij 't vervloekte land uitweek. Ook begon hij in die tijd felle hoeveelheden drank te drinken, men sprak er schandalig over op Westzaan en op Zaandam. De twee jongste meisjes werden stil-ge-

22