Palestina

tent. Er gaat geen enkel leven meer. Ook wij zijn stil. Ik ben vooruitgereden. Het paard gaat rustig en goed. Dit is het land waar onze eerste aartsvaders hunne tenten hebben gespannen. En hunne wallen hebben geslagen. Keeren hunne zonen weder?

Wij zijn héél ver gereden, in een grooten, vei-ligen droom. „Mijn Heer”, zegt nu de zwarte knecht Achmed: „zie naar de sterren. Het is héél laat”.Wij draven luid terug, door den nacht, die een dag is. Heel ver zien wij Berseba gebouwd met de moskee en de minaret. Langs den grooten tuin, waar de kewoetsah werkt. Langs de groote meelmalerij en de broodfabriek, die de Duitschers in den oorlogstijd hebben gebouwd. Hij staat nu vernield door Engelsche luchtbommen. Een groote spoorwagen staat waanzinnig op een dood, rustig spoor.

Wij rijden binnen. Het is lang na middernacht. Achmed ziet het in de sterren. De wijze paarden hebben den khan van zelf gevonden. Wij vinden ook ons deurtje. Twee deuren verder. Zonder moeite, want de molen maalt zonder rust. En legeren de Bedoeïenen, die wachten, uren, uren lang, tot hun mooie tarwe gemalen is.

63