Palestina

verschaft heeft, worden nu ondervraagd. Kennen zij de Wadi el-Küf? Kennen zij Bêt Iskahil? Kennen zij de Bron van Küf? Zij weten alles. En het is alles héél dichtbij. Een fellach zal u nooit zeggen, dat hij eenen weg niet weet. Zoudt gij niet denken, dat hij het u niet zeggen wil? Hij zal u ook nooit zeggen dat iets héél ver is. Waarom zal hij u ontmoedigen? Ik mag mij overigens in de stomme verbazing van mijne twee fellachen verheugen. Zij hebben nooit een Baedeker of een Cook gezien. Zijn hun ouders rijke lieden? Zij begrijpen dus niet, hoe ik alle plaatsen zóó precies bij namen ken. En toch niet weet waar zij zijn. „Hij loopt op een boek af”, zegt de oudste tegen de jongste, luid-verbaasd.

Wij zijn nu gereden door het meest-verruk-kende landschap van berg en dal. Wij zien achter de heuvelen een geel streepje: de duinen. Een grijs streepje de Middellandsche Zee.Wij zien Gods heelen hemel. Wij hooren de vogels daarin vallen en vergaan.

Natuurlijk komen wij veel te laat aan het goede middagmaal, dat de vrouw van Chaïm voor ons heeft toebereid. En dat de dochter van Chaïm voor ons opdoet. Maar er is toch nog iets bewaard. Ook voor Hadj Achmed.

43