Het zionisme

joden begon zich te interesseeren voor Palestina. Een model-landbouwschool (1869) werd door CHARLES NETTER gesticht (Mikweh Israël), maar de leerlingen dier school togen naar elders. Palestina was dor en woest en niet in staat, zonder voorbereiding, een immigratie op groote schaal te ontvangen. Het volk zelf bleef vreemd van de Alliance, die een Wereldbond had willen worden welke alle joden omvatten zou. Maar dit doel zou de Alliance (tot heden) niet bereiken, omdat zij de mogelijkheid aanvaardde, elke jodenkwestie in elk afzonderlijk land afzonderlijk op te lossen. In stede van een allen omvattende joodsche nationaliteit werd, hoe langer hoe meer, Jodendom slechts als religie erkend en vond de Alliance, reeds aanstonds beschouwd als een Fransch lichaam, de Engelsche, Oostenrijksche en later Duitsche belangen tegenover zich geplaatst. Het Fransch-Russisch verbond sloeg de werkzaamheid der Alliance geruimen tijd lam en dat voor de Russische Joden in een tijd van ruwe vervolging. De Alliance had een ethisch ideaal-philanthropie: maar philanthropie kan geen heel volk een menschwaardig bestaan bezorgen. En vooral daarom niet, omdat bestuurderen eener philanthropische vereeniging kinderen zijn van hunnen tijd. Die tijd had anti-joodsch-natio-nale tendenzen: de Joden van Oost-Europa waren reeds begonnen zich nationaal te ontwikkelen.

PEREZ SMOLENSKI, redacteur van den „Haschachar”, was de eerste, die openlijken strijd aanbond tegen de anti-nationale tendenzen onder de joden, en ofschoon hij de politieke zijde van ’t vraagstuk niet aanroert, treedt hij met geestdrift op voor de onafhankelijkheid der ideëele goederen van de joodsche natie. Fel zijn kamp tegen den Reform. „Men mag het volk de hoop niet ontnemen op terugkeer naar Zion, eene hoop, geboren op den dag van den val zijner politieke zelfstandigheid. Deze hoop heelt gedurende het geheele Goloes (ballingschap) het volk voor den ondergang