De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

70

We moeten dit dus opvatten als eene soort van veiligheidswet, terwijl men op zijn minst verwacht had, dat de ontwerper uitging van het feit, dat de arbeider geene vrijheid om te contracteeren hhd, en dat het daarom onzedelijk was een contract te erkennen, waarbij hij tot bovenmatig werk verplicht werd.

Het ontwerp onderscheidt arbeiders die in een „gevaarlijk” of in een „ongevaarlijk” bedrijf werkzaam zijn. Kans bestaat dat de diamantslijpers onder de gevaarlijke categorie zullen worden gebracht, omdat de lucht op de slijperijen door stof verontreinigd wordt, of het bedrijf eene hooge temperatuur (slijperijen op het Zuiden!) veroorzaakt. Zeker is dit evenwel niet.

Wat nu den inhoud van het wetsontwerp aangaat, dit: De „ongevaarlijke” arbeiders behoeven geenen maximaal-arbeids-dag, noch rusturen te midden van den arbeid — of hebben die niet verdiend.

Bij de „gevaarlijke” bedrijven mag (art. 7) het hoofd of de bestuurder van de fabriek of werkplaats het aantal werkuren vaststellen op ten hoogste 14 per etmaal.

De bestuurder, hoofd van de fabriek, is in de diamantindustrie niet dan een „huisbaas”, die qua talis toch hierbij wel wat te veel gezag krijgt.

Maar ook als die terminologie veranderd werd — Belgische wetten spreken van „ondernemingsbaas” — dan nog zouden de diamantwerkers niet veel hebben aan dit ontwerp, omdat, al laten nog heel veel dingen vrijwat te wenschen over, ze het niettemin reeds beter hebben, dan de Ontwerper hun toebedacht.

Eenen rustdag per week — het Ontwerp kent den arbeider toe een 30 uren langen rusttijd per week, waarin Zon- of Zaterdag moet begrepen zijn — hadden alle diamantbewerkers, terwijl sinds over oude tijden de klovers en snijders één uur per dag schaftten, daar ze immers niet onder het werk konden eten.

Voor de slijpers geldt sinds 1895 dat de Christenen eiken dag van 12 tot 2 rusten, de Joden van 12—1, omdat zij Vrijdags slechts een halven dag arbeiden. Nimmer dus werken