De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

20

„eenkomst kan voor één dag worden aangegaan; de bedoeling „der partijen kan zeer goed zijn, dat de dienstbetrekking slechts „één dag zal duren.”

De praestatie van ééne of van enkele diensten blijft dan ook buiten ’t kader van het Ontwerp. Een gedeelte daarvan is in het Wetboek geregeld onder aanneming van werk. „Een ander gedeelte is in de Nederlandsche Wet onder geene bijzondere benaming bekend”. Het zijn de zoogenaamde „vrije” diensten van arts, advokaat enz., voor zoover ze niet onder „arbeidsovereenkomst” vallen.

Wat is nu het resultaat van Mr. Drucker’s regeling? Hij verwijst uitdrukkelijk naar het Romeinsclie Recht, dezelfde vragen naar de grens tusschen aanneming van werk en arbeidscontract blijven. Dezelfde toestand als vóór hem bestond, is daar ook uitdrukkelijk gehandhaafd. Met slechts dit verschil, dat, waar ons Wetboek sprak alleen van „huur van werklieden en dienstboden” hij deze bepaling van art 1637 generaliseert en op alle arbeiders doet betrekking hebben.

Daarnaast blijft het Romeinschrechtelijk contract „aanneming van werk” bestaan.

En blijven de vrije diensten van arts, advokaat enz. — niet vallend onder arbeidscontract — ongeregeld.

Waar wij de diamantbewerkers-contracten aan eene nadere beschouwing onderwerpen — deze contracten zijn overeenkomsten waarbij een werken wordt toegezegd — daar moeten deze — zijnde diamantbewerking geen „vrije”, „hoogere” arbeid, de diamantwerker „werkman” — vallen öf onder arbeidscontract, öf onder „aanneming”, of deels onder deze, deels onder gene.

En dan kan juist de diamantindustrie aantoonen, hoe moeilijk het is, in ’t praktische leven het onderscheid tusschen aanneming van werk en diensthuur door te voeren.

Tot het bedoelde onderzoek is het onontbeerlijk eene scheiding te maken tusschen klovers en snijders aan de eene zijde — aan den anderen kant de diamantslijpers en verstellers.