De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

11

met zijn persoonlijken aanleg, zijn arbeidskracht, karakter en wat dies meer zij onder mijn bevel, gebruik hem naar mijn goeddunken — mits in overeenstemming met het bepaalde doel, waartoe ik hem huurde — herstel hem later in zijn volle zelfstandigheid.”

En een Belgisch schrijver, Bodeux, vraagt zich af: „Est-ce un louage? — Oui. — Oui, car le Code le dit” ').

Maar deze opvatting verliest terrein. Immers arbeid is eene zaak die men wel kan weggeven, maar niet ten gebruike verhuren. Huren is immers, tegen een prijs de beschikking krijgen over eene zaak, die men daarna weder terug moet geven. Diensten kunnen niet worden teruggeven. Diensten kunnen dus niet worden verhuurd. En zoo erkent dan ook reeds Diephuis’) dat tusschen zakenhuur en diensthuur zulk verschil bestaat, dat „van eene zamenvatting der handelingen, die deze of gene betreffen onder één begrip, kwalijk eenig nut te verwachten is”.

Moderne wetgevingen en schrijvers schrappen dan ook den naam „diensthuur” en vervangen dezen veelal door de term „arbeidsovereenkomst”. We zullen in ’t vervolg deze terminologie volgen.

Met dien naam is dit alleen veranderd, dat we nu geene analogie mogen gaan trekken met huur en verhuur van zaken. We moeten nu vragen naar de wijze waaróp de arbeider zich verbindt tot den arbeid, en de tegenstelling tusschen arbeidsovereenkomst en aanneming van werk zoeken in deze beide contracten, niet uit een daarnaast bestaand contract van zakenhuur.

En dan wordt het onderscheid tusschen beide contracten veelal gezocht in het voorwerp der overeenkomst — in den tijd gedurende welken de verhouding tusschen partijen blijft bestaan, en de mate van onafhankelijkheid, waarin zich de arbeider tegenover den werkgever bevindt ’).

') Etudes sur 1. contr. d. travail p. 19.

’) Diephuis, XII 176.

’) Zóó Bodeux op. cit.