De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

90

den arbeid doet verrichten, op zoodanige wijs in te richten en te onderhouden, en den arbeid zóó te regelen, dat de arbeider tegen gevaar voor lijf en eerbaarheid zoover beschermd is, als de aard van den arbeid toelaat.

Voor aannemers van werk is hier niet voldoende gezorgd, en ook de slijpersbaas zal de plicht van art. 33 niet behoorlijk kunnen nakomen, zoolang er slijperijen bestaan, die niet deugen voor hunne bestemming.

Klovers en snijders werken nog al eens op tochtige zolders , waar ’s zomers eene ongezonde hitte heerscht, in den winter ondraaglijke koó. Slijpers arbeiden wel op slijperijen, die kwalijk dien naam verdienen en waarvan de ramen op het zuiden liggen, zoodat de zon hen in zeer hevige mate belemmert en hunne krachten noodeloos uitput.

Heel veel zou hierin veranderd kunnen worden als in het algemeen de verhuurders van arbeidsruimten of hem die in aangewezen ruimten werklieden arbeid deed verrichten, de verplichting werd opgelegd, gezegde ruimten behoorlijk in te richten, slijperijen dus de molens slechts op het Noorden mochten hebben.

Beperking van den arbeidstijd is eveneens noodzakelijk, vooral met het oog op de vroege invaliditeit van den diamantarbeider. Zoo zeide prof. Gunning in de Arbeidsenquête te Amsterdam (4361 A.):

„Ik geloof dat het een arbeid is, die de helft van den duur „van andere vakken zou eischen, wilde men aan de physio-„logische eischen voldoen Indien bijv. de arbeidsduur 12 uren „was in het algemeen, zou die voor diamantslijpers op 6 uren „moeten worden teruggebracht. De inspanning is buitengewoon. Iemand, die er niet aan gewend is, verbaast er zich „over, wat de menschen moeten zien. Inderdaad is het vak „voor de oogen tot een der meest inspannende.”

Mannen, nog sterk en flink, deugen al ras niet meer voor het „vak”, zoodra hunne oogen beginnen zwak te worden. En dit is bij diamantwerkers soms al heel vroeg. Toch te laat, om nog een ander vak te gaan leeren.