Met de stroom mee

EERSTE HOOFDSTUK

DE PASTOOR.

„Hoor,” zegt de oude man, een vinger omhooggeheven en het hoofd genegen. Met lange pozen stilte klinkt het lied. En de kleine Louis doet zijn best om het mooi te vinden. „Lijk waterbellen, die van de daken rellen,” citeert pastoor verblijd. Zijn lange, witte haren zijn bij de randen doorzond, als ’n heiligeschijn om zijn grote, goeie kop. Hij houdt het kleine, zwarte steekje in de linkerhand. Dat lange vers van de nachtegaal kent Louis zo langzamerhand van buiten, het klinkt veel aardiger dan die nachtegaal zelf, wat ze d’r aan vinden? precies zo’n vogel als andere vogels, maar dat houdt hij voor zich; braaf staat hij te luisteren en wacht tot ’t meneer pastoor ook gaat vervelen. Het geluid houdt eensklaps voorgoed op en de oude Mestroms en zijn misdienaar gaan verder door de fraaie dag. Het was gisteren Pinksteren en morgen hebben we nog vacantie.

Pastoor staat af en toe stil, is verrukt om de bloesem aan een braamstruik en luistert, met ’t steekje omhoog wijzend, naar de leeuwerik die uit ’t koren pmhoogkwinke-leert. Dan plukt pastoor rode klaver en zegt: „Fluweel, kardinaalsrood, maar dieper, veel dieper. Geen wonder dat hier in Limburg de beste schilders wonen, ze hebben de schoonste kleuren maar voor ’t grijpen.” ’n Hond, die achter ’n patrijs aanrent, stoort hem. „Zo’n sloeber”, zegt hij van de stoute hofsteêhond, maar dan: „Louis, Louis, wat is Gods schepping toch schoon. Ik geraak er nooit op moege-keken en ik ga toch naar de zestig toe. Alleen jammer dat de mensen, die hier op dit schone land wonen, daar maar geen oog voor hebben. Als ik hun zeg: maar zie dan toch hoe aanzienlijk de aarde is, dan schuddelen ze de kop en zeggen: ja, onze pastoor kan schoon preken.”

Louis antwoordt maar niet op die monologen, waar ’t

9