Met de stroom mee

het type van den karakterloze, die, teleurgesteld door het leven, dat hem niet schonk wat hij' verwachtte: roem en eer, zich, in zijn verlangen om a tout prix te slagen en gedreven door zijn dweepzieke en stuurloze fantasie, laat meesleuren door de stroom, die hem eerst naar de Vlaamse Beweging en later in de vunze dienst van een S.A.-man voert. Louis Wolff is geen karicatuur, maar een levend mens, talentvol, doch ijdel en onberekenbaar, tot op zekere hoogte impulsief en impressionabel en daardoor de, dikwijls onbewust, kameleon-achtige figuur, die de ene dag beschimpt wat hij de vorige dag heeft aanbeden.

Voor mij persoonlijk is Jacob Hiegentlich in de meer dan twaalf jaren, dat ik hem kende, altijd opnieuw weer geweest de vriend, wiens nabijheid bracht een harts- en een geestesvreugd, een verdieping en verbreding van eigen inzichten, door zijn naar niets dan naar waarheid trachtende aandacht voor alle dingen. Hij werd nimmer moe de schoonheid van de Literatuur, van de Kunst in al haar verscheidenheid, te verdedigen en te bewonderen. De literatuur en de politiek waren de twee polen van zijn leven en dit, voor den kunstenaar en den strijder zo nodige op-één-doel-gericht-zijn, gepaard aan zijn enorme kennis, maakte hem tot den altijd bezielde, bij wien velen bezieling vonden.

Als ik denk aan de arbeid, die hij nog dacht te verrichten, aan de vele ontwerpen, die nog uitgewerkt moesten worden, dan betreur ik bitter het lot, dat hem dit onmogelijk maakte. Maar bij het overdenken van het leed, dat hem in de voorafgaande jaren èn voor de toekomst bespaard is gebleven, valt zijn afwezig-zijn mij lichter. Waar las ik laatst: „La Mort, est-elle une récompense?”

ROELFIEN VAN BLOKHUYSEN.