Het zotte vleesch

anders had gekund. Maar ’t walgde hem n beetje van dat door-en-door-fatsoenlijk-burgerlijke, dat eeuwige ’t zelfde-doen: s morgens kaas op de boterham en s middags als de gong slaat: eten, of je honger hebt of niet. Hij had zich n beetje opstandig voelen worden tegen dat allemaal, tegen de uitgestreken, vervelende gezichten Zondagmiddags en s avonds stil zitten aan ’t raam. Daarom was hij hier gaan wonen, tegenover de grijsgroene huurkazerne en de dikke blinde-muur van rooden baksteenen. Maar in ’t begin had hij - hoewel hij op zn kamer alle komfort had - n beetje heimwee gevoeld naar ’t statige heerenhuis met belooperde corridors en trappen en waar *t nooit naar petroleum rook, maar ten slotte in ’t vroolijke gezelschap van Sef en Miel Geraedts, was hij zn nieuwe omgeving lief gaan krijgen, deze krachtige, hartstochtelijke menschen, deze knockers en vechtkerels met hun teere, witte vrouwtjes, de mannen met hun stiere-nekken en hun gevloek, de hartstochtelijke vrouwen met hun toewijding en ruwe woorden.

Den zomer van het eerste jaar had hij met Sef heele nachten, rondgezwabberd van de eene kroeg naar de andere. Hij had ’t leven in zich voelen spartelen bij Fien, waar Sef mee leefde, bij Tante Griet, bij Sanders en in de Zwarte Ruiter.

Nee, hoor, ’t beviel hem hier best en hij schreef naar Amsterdam, dat hij hier beter werken kon, omdat hij minder afleiding had dan bij hun.

Peter ontbeet nu. Achterover geleund in den krakenden rieten stoel at hij de dunne fijne boterhammetjes op, die hij zelf gesneden en gesmeerd had. Af en toe nam hij n slok thee en wipte de witte kruimeltjes van z’n jas. Hij had zn haren lang laten groeien, die golfden langs zijn blanke gezicht. Hij droeg n gouden bril met groote, ronde glazen, waarachter z n grijsgroene oogen klein waren. Z’n zinnelijke mond was vol en rood. Daarboven boog zich de sierlijke Hebreeuwsche neus a la Sarah Bernard. Z’n gelaat ging in n weeke, ronde lijn, die hem iets vrouwelijks gaf en hem een joodsch melancholiek uiterlijk verleende.