Het zotte vleesch

myn vrouw kennis gemaakt met de jongste zuster van Tonia, de overleden vriendin van myn zusje en ook in de moeilyke dagen die nu volgden zat Armande veel aan 't rustbed van myn ongelukkige vrouw. Ik kwam enkel s avonds thuis, speelde met myn zoon. Toen nu eenmaal de verpleegzuster aanwezig was, zat Armande wel eens by my, en was het te verwonderen dat ik in haar myn groote liefde,

Tonia, die myn moeders mantel gedragen had, terugherkende,

de krullende lippen, de kinderlyk-blozende wangen? Zy was geen

gemakkelyke prooi en toch ging het wellicht te snel. De kleine stad

is beletsel en stimulans beide voor gevaarlyke driften, de gedwongen

huichelary geeft reliëf en bekoring aan het overspel. Maar terwyl ik

Armande vleide met dezelfde naampjes waarmee ik de waanzinnige

hierboven had gevleid, terwyl ik haar liefkoosde met dezelfde

bewegingen, waarmee ik myn vrouw had gestreeld, werd my bewust

vlymend en afschuwelyk wat verraad is. Heeft Armande datzelfde

niet gevoeld, ik zie haar vochtige kindermond, en haar verschrikte

oogen, toen ik haar n droom vertelde die ik in haar armen

gedroomd had: Wy lagen in het gras (wy die elkaar nooit elders dan    203

in dit muffe donkere huis ontmoet hadden!) en staarden naar de

blauwe lucht. Opeens zien we ’n vreemd gevaarte omhoogstygen,

n ontzaglyke adelaar, roerloos, houdt in de eene klauw twee witte

paarden, in de andere n voertuigje waarin een vrouw gezeten is,

ook roerloos van schrik, bloed druipt van een witte paardenrug,

dan daalt schielyk het vreemd geval in een water, maar de adelaar is

eensklaps een man geworden met scherpe neus, in zwartgekleede

jas en schiet onbewegelijk en verschrikkelyk, de benen styf naast

elkaar, op ons, op Armande en my af.

Myn vrouw moest naar n sanatorium, het duurde lang, zeer lang voordat ze stierf, toen huwde ik Armande om een verzorgster voor myn zoon te hebben, een stil eenzelvig kind, maar de tyd had zyn ravages reeds aangericht, het kinderlyk gezicht van Armande was oud geworden, vol rimpels. Een avond vroeg ik haar den ouden bontmantel van myn moeder aan te doen en met my in den tuin te gaan, ze was verschrikt en gehoorzaamde. Het was druilerig weer, ik stelde my in de keuken op om haar gade te slaan, de mantel paste