Het zotte vleesch

„Vraag me niets ,” placht de inspecteur tegen z’n vrouw te zeggen. De dreiging in z’n toon nam door de jaren zeker niet af en had ten gevolge dat ze den blik niet meer vragend naar hem ophief. Hij was n gestreng heer, door de gansche straat bewonderd, maar meest van alle dames aanbad hem z’n vrouw. Deemoedig van aard, was ze s Zondags toch trotsch als ze met hem de kerk verliet, maar gelukkig was ze niet. Ze hield haar hand volgens voorschrift losjes op zijn arm, welke denzelfden eleganten boog vertoonde als op werkdagen, maar waar nu haar arm lag, hing door de week de zilveren haak van zijn stok. Frans drentelde met het machtig kerkboek achter moeders ruischende lange rok of sprong voor hun voeten al naar zijn stemming was, maar een vroolijk Fransje viel op den dag des Heeren niet in vaders smaak. „Gedraag je,” knorde hij, en tegen moeder die in 't voorbijgaan gaarne n woordje zei tot al die oude vrijsters, welke hun kwijnende of luide hulde den voorbijschrijdenden „knappen kerel” welhaast aan de voeten leien en zenuwachtig fluisterden, riepen of gilden (maar er waren ook die met neergeslagen oogen zwijgzaam ingetogen knikten), tegen mevrouw, zeide mijnheer de inspecteur: „Ik heb je toch al zoo vaak gewaarschuwd: niet praten als je met mij wandelt.” Hij bewoog zijn zilveren stok ter slinke hand bij alle hysterische begroetingen in de richting van zijn glanzenden hoogen hoed, dien hij alleen voor adel en magistratuur afzwierde. Hun straat was nogal wonderlijk. Behalve meneer Bahlman en het gezin Bartholomeus, leefden er enkel ongehuwde vrouwen; het ongetrouwd blijven was hier geen uitzondering, maar norm.

Op elke winkel stond Gezusters zus of zoo, want al deze dames voorzagen door kleine handel in hun bestaan. Bij alle dames was de kleine Frans in aanzien, door allen gecajoleerd¹ en verwend, behalve door de Gezusters Knipping die de naam hadden valsch te zijn. Ze woonden midden in de straat, verkochten parapluies en tegen Carnaval mombakkesen. Voor de parapluies kwam geen sterveling, maar tegen Februari verdrong zich de stad voor de prachtigste rare snuiten. De ;ieugd evenwel vreesde de dames die zelden uit het donker van hun boutiek in het licht kwamen, er was geen twijfel aan dat de zusters heksen konden! Later nog schrok

¹