Het zotte vleesch

soms als ze overmand was van allerlei onplezierige gedachten op de regenachtige wintermiddagen, stond ze plots op en viel Peter, die vlijtig te werken zat, hartstochtelijk om den hals en n snik maakte dan de stilte van den middag stuk. René verrees dan van zn stoel en streek zich vermoeid en afgeleid door de haren, Peter liet de pen vallen en keek haar droevig aan.

s Avonds als ze thuiskwam, had ze Fien s verteld, hoe stond.

En ze vroeg haar, die n moedertje voor ’t jongere zusje was, alles zoo van Peter en zij zei dat ze heel veel van hem hield, maar dat ze toch niet met hem zou kunnen trouwen. Fien had toen gelachen om dat trouwen, dat was maar larie. Zoolang je 't met iemand vinden kan, blijf je bij hem, anders smeer je hem. Maar toen had Lizzy gehuild, zoo was ’t niet, nooit had ze ruzie met hem gehad.

In haar was langzamerhand ’t plan gekomen om maar weer s weg te gaan uit de kleine stad naar Maastricht, naar de Ceramiek of kolenraapster te worden desnoods, maar ze was ’t ruwe werk niet gewoon. Liefst zou ze kindermeisje zijn, hier in de buurt, dan kon ze van tijd tot tijd toch nog s hier komen. En ze fantaseerde van kleine, blonde kindjes met blauwe oogjes. Wat zou Peter dan zeggen!

In Maastricht kon ze geplaatst worden bij Regout, die had altijd menschen noodig. Maar ze zei ’t enkel tegen Fien, die was nog altijd niet vroolijk, en wachtte tot Sef vrij zou komen.

Peter merkte wel Lizzy s gedruktheid, maar hij dorst niet vragen uit vrees voor haar tranen. Hij merkte 't - kon 't anders? In hem was na die eerste weken van blijdschap en verliefdheid ook de twijfel gekomen. Maar hij zweeg, poogde zich te verheugen in de mooie uitgave, die in 't voorjaar van drie novellen van hem zou komen met n bandteekening van René. Voorin zou hij zetten: „Voor mn liefste Lizzy” en hij zou 't haar geven op haar patroon.

Zondagmorgen werd Annie Thijssens om acht uur wakker.

Vanuit haar kamer kon ze de akkers zien liggen achter ’t dorp, grauw en mistroostig in den kouden wintermorgen.

Langzaam en verveeld hief ze zich op uit haar „nest”, zooals ze 't noemde. Ze waschte zich en ging in haar peignoir, als 'n japansch