Vught, dertien maanden in het concentratiekamp

knipoogt even: Het is in orde. Louw’s hart klopt van vreugdé. Nu heeft zijn vrouw gauw bericht. Gelukkig zijn er nog genoeg oprechte Nederlanders, die altijd tot helpen bereid zijn. Hij weet nu zekerder dan ooit, dat de geest van verzet tegen onrecht en vrijheidsberoving blijft voortleven. Een volgende baal stro ligt binnen enkele seconden op Louws rug en welgemoed stapt hij er mee weg.

Om kwart voor twaalf marcheren de gevangenen kamp Vught weer binnen. Geheel achteraan lopen twee mannen, ■die tussen hen in een doodsbleke medehaftling dragen. Tot ma het appèl steunt de man op zijn twee kameraden, dan wordt hij naar de ziekenzaal gebracht. Op de terugweg lopen de twee helpers zwijgend naast elkaar. Eén van hen is Louw. Somber zijn z’n gedachten. Zo ongemerkt krijgt je gezondheid hier een klap voor ’t hele leven. Iedere middag zo’n half bakje watersoep en ’s avonds vier dunne sneedjes brood is te weinig om dit slopende leven te kunnen volhouden. De pakketten, die regelmatig binnenkomen, zijn voor velen een uitkomst. Anderen, die niet zoo gelukkig zijn, om een pakket van thuis, van Vught of het Rode Kruis te ontvangen, gaan zienderoog achteruit. Op zoveel duizenden gevangenen merk je het niet, dat er maandelijks mensen aan ondervoeding sterven.

Weldra hebben de mannen hun barak bereikt en begeven zich naar de eetzaal. Tot Louws verwondering ziet hij, dat er niet alleen Haftlingen in de zaal zitten te eten, doch ook enige mannen in uniformen van het voormalig Nederlandse leger. Naast één van hen neemt hij plaats. Een sterke carbol-lucht dringt Louw’s neus binnen, het liefst wil hij ergens anders gaan zitten, doch zijn nieuwsgierigheid is groter! „Weer in uniform? Is Duitsland gecapituleerd?” De aangesprokene slurpt met een onverschillig gezicht de watersoep van zijn lepel, kijkt Louw met nietszeggende ogen aan en antwoordt: „Onze pakke motte uitgegast worde, tot zolang houe we die kloffies an.” Daar Louw’s nieuwsgierigheid nu bevredigd is, besluit hij toch maar ergens anders plaats te nemen. Nauwelijks zit Louw te eten, of de voorman schreeuwt: „Luizepatiënte aantreden!” Alle „militairen” staan op en